Hoe mijn burn-out heeft gezorgd voor nieuwe inzichten

Een burn-out. Het kan de beste overkomen, misschien wel júist diegene waarvan je denkt dat hij of zij echt wel alles op een rijtje heeft en beschikt over alles wat je maar kunt wensen. Ook diegene kunnen instorten. Ik kreeg er zelf ook mee te maken, november vorig jaar. Degene die me langer volgen zullen dat wel weten. Of ik al hersteld ben? Nee, ik ben onderweg. Ik moet veel ‘opnieuw’ leren maar tegelijkertijd heeft het me bijzonder veel nieuwe inzichten gebracht!

Hoe mijn burn-out heeft gezorgd voor nieuwe inzichten

In oktober 2013, toen ik in het tweede jaar van de opleiding MMZ zat volgde ik een revalidatietraject en hoorde ik gauw genoeg dat ik fibromyalgie heb. De klachten had ik toen al 3 jaar maar toch werd mijn leven radicaal omgegooid. Hoewel het me wel gelukt is de draad weer op te pakken had ik (zie ik nu) nog heel veel te leren. Na een aantal jaar lukte het me om te leven met het feit dat ik chronisch ziek ben. Ik had er mijn weg wel in gevonden en hoewel het echt niet allemaal van een leien dakje ging, lukte het me best goed om het een plekje te geven en door te gaan met mijn leven.

Stage en een baan

Tijdens het revalidatie traject liep ik stage op een activiteitencentrum voor mensen met een geestelijke handicap, waar veel rekening gehouden werd met mijn situatie. Hier heb ik maar liefst 1,5 jaar als stagiaire rondgehuppeld tot ik mijn diploma haalde in februari 2015. Tot mijn verbazing werd ik eind mei gebeld door de teamleider van mijn oude stageplaats, of ik interesse had in een baan van 21 uur. Wat!? Natuurlijk had ik interesse! Niet veel later stond er een gesprek gepland en begin juni had ik mijn eerste werkdag. Mijn geluk kon niet op!

Dat was echt het laatste wat er voor zorgde dat mijn leven op dat moment perfect voelde: ik had in april dat jaar een hele leuke jongen leren kennen (waar ik nu mee samenwoon), in mei kocht ik mijn eerste eigen auto én ik had een baan!

Flexwerker op een vaste lokatie

Ik werkte als flexwerker op een vaste locatie. En in mijn beeld moet een flexwerker werken wanneer een ander niet kan, zo voelde het voor mij ook. Dus als mij gevraagd werd dat dagje extra te werken, dan werkte ik die dag. Ik heb nooit moeite gehad met hard werken en geld verdienen doe ik van jongs af aan al graag. Alleen vergat ik hierbij dat ik een lichaam heb die net wat anders naar hard werken kijkt en geen kloot om geld geeft. Een lichaam wat iets meer aandacht nodig had als dat ik het gaf.

Echt, ik dacht het allemaal wel onder controle te hebben. Dat ik kon leven met fibromyalgie en mijn situatie hierop aan kon passen. Maar in een nieuwe wereld, een volwassen wereld waarin ik ging werken en even later ook samenwonen viel dat vies tegen. Ik wilde me bewijzen (zowel thuis als op het werk), laten zien dat ik een vast contract verdien, de organisatie en het team verbeteren, de cliënten tevreden houden, doen wat me gevraagd werd en vergat daarbij te kijken naar mezelf en te luisteren naar mijn lichaam. In razend tempo rende ik mezelf voorbij en keek niet achterom.

“Ik heb mijn burn out nodig gehad om in te zien dat ik niet meer verder kon op de manier zoals ik bezig was. Want zonder die burn out, was ik doorgegaan. Iets wat ik altijd deed.”

Ik wilde een vast contract

Hoewel ik een jaar later wel merkte dat het allemaal te veel werd gaf ik hier niet aan toe. Als me gevraagd werd extra te werken vroeg ik soms wel of het echt niet anders opgelost kon worden, maar als dat niet het geval was stond ik paraat. Ook al stond ik die ochtend dan huilend aan het aanrecht mn ontbijt te maken omdat ik gewoon écht niet meer kon. Ik bleef maar doorgaan, dat werd toch verwacht? En daarbij, ik wilde een vast contract! Dus dan moest ik wel werken wanneer me dat gevraagd werd, dacht ik. Collega’s zagen me achteruit gaan en vroegen steeds vaker hoe het ging, steeds vaker zat huilend op het werk en steeds vaker melde ik me ziek. Tot ergernis van mijn teamleider. Want hoewel er tijdens mijn stage periode veel begrip was voor mijn situatie, was dat nu toch iets wat ik mistte.

Paniekaanval en ziekmelding op het werk

Zaterdag 12 november belde ik in paniek mijn moeder. Ik was alleen thuis en had al 20 minuten een hartslag van 120/130, moeite met ademhalen, een benauwd gevoel en complete chaos in mn hoofd. Aka: een paniekaanval. Waarom? Ik dacht na over wat ik met het werk aan moest. Mijn moeder vroeg me ook of ik wist waar dit vandaan kwam. Ja, dat wist ik donders goed maar man wat was het pijnlijk dit uit te spreken. Mijn moeder heeft me toen een soort van verplicht me ziek te melden en een paar weken thuis te blijven. Ze wist dat het foute boel was.

Ik heb die dag alleen maar gehuild. Ze zei me dat ze dacht dat ik een burn-out had. En dat was niet wat ik wilde horen. Zondag avond had ik mijn schoonmoeder gebeld, die ook met een burn-out thuis zat om haar te vragen hoe ik mijn teamleider moest gaan benaderen.

Ik dacht binnen een paar weken wel weer terug te zijn

Ik voelde me machtelozer dan ooit. Man wat heb ik gehuild die eerste week. Ik dacht echt dat het allemaal geen zin meer had want als dít me niet eens lukt, hoe moest ik dan OOIT een vast contract krijgen? Ik was ervan overtuigd binnen een paar weken weer terug op de werkvloer te staan. Maar eigenlijk, is dat moment nooit meer gekomen. Mijn teamleider heeft me gauw genoeg verteld (lees: vlak na mijn ziekmelding) dat als ze dit eerder wisten, ze mijn contract niet verlengd zouden hebben. (Oktober 2016 kreeg ik contractverlenging t/m 30 april). Wauw, toen stortte ik helemáál in. Alsof ik hier voor gekozen had! Als hij misschien wat vaker geluisterd had, en niet zo veel had aangedrongen om te komen werken, me serieuzer zou nemen was het misschien ook wel anders gelopen. Maar dat zullen we nooit weten. 😉

Koffie drinken op het werk

Het heeft ook wel even geduurd voordat er actie ondernomen werd, zoals gesprekken bij de bedrijfsarts en een re-integratieplan. De bedrijfsarts was zakelijk en had weinig tijd, mijn verhaal werd meerdere malen onderbroken en ik voelde me alles behalve serieus genomen. Uiteindelijk is besloten dat ik 2x 4 uur zou werken per week. Ik wist op dat moment dat dat gewoon echt niet haalbaar was maar omdat ik inzet wilde tonen ging ik akkoord.

Echter heb ik maar 1x 4u gewerkt. Die 2e keer werd ik door collega’s naar huis gestuurd omdat ze zagen dat het niet haalbaar voor me was. Daarna was de afspraak gemaakt om minimaal 1x per week koffie te gaan drinken om het lijntje met het werk open te houden. En echt, dat was méér dan genoeg. Ik vond het wel fijn om er te zijn maar aan de andere kant vond ik het ook enorm moeilijk.

Cliënten die vragen wanneer je terugkomt, collega’s die één voor één willen weten hoe het gaat (heel lief hoor! Maar ik vond het confronterend telkens te moeten zeggen dat het nog steeds niet echt goed ging.) Het kostte me veel energie om er even te zijn, maar ik bleef me focussen dat ik er wel weer zou komen te werken. Dat ik voor april (voor het eind van mijn contract) wel weer terug te zijn. Maar helaas, was dat niet het geval. Het werk bood me een coachingstraject aan en daar heb ik enorm veel van geleerd. (Thanks to Helleke, die me echt onwijs goed geholpen heeft om weer op de been te komen en me in heeft laten zien dat ik eens wat meer aan mezelf moet gaan denken.)

Einde contract en rust in de tent

In maart dit jaar wist ik nog steeds niets over mijn contract en dat nekte me wel. De tijd begon voor mijn gevoel te dringen en het ‘Ja, Nathalie, het is echt een hele lastige situatie’ en ‘ik vind het heel moeilijk wat ik er mee moet’ vanuit mijn teamleider kwamen mijn nek uit. Last minute, eind maart kreeg ik te horen dat mijn contract niet verlengd werd (dat zag ik ondertussen wel aankomen) en vanaf dat moment heb ik meer rust en kon ik weer ademhalen.

Nouja, dat duurde even. Haha. Ik heb die dag zelf heel veel gehuild, ik zag mijn toekomst in elkaar storten. Ik had geleerd voor persoonlijk begeleider en mijn oude stageplek en huidige werkplek was waar ik mijn leven lang zou werken -dacht ik-, dus wat moest ik nu dan in vredesnaam gaan doen?! Toch voelde ik een dag later ook veel opluchting, alsof er echt een last van mijn schouders gevallen was.

“Ik was ervan overtuigd binnen een paar weken weer terug op de werkvloer te staan. Maar eigenlijk, is dat moment nooit meer gekomen.”

De grote stap

In september 2016 heb ik me ingeschreven bij de KvK, omdat ik al bijna een jaar met mijn blog bezig was en daar ook wel mee verder wilde. Toen ik hoorde dat mijn contract niet verlengd werd wist ik dat dit het moment was om echt te gaan ondernemen. Om zelf verder te gaan op een manier die bij mij past, maar ik vond het doodeng. Hoe goed het ook voelde. Toch heb ik deze stap gezet, ondanks mijn angsten omdat ik ervan overtuigd ben dat alles gebeurt met een reden. Ook dit.

Herstellende van mijn burn out

Sinds ik niet meer in de gehandicaptenzorg werk gaat het wel beter met me alleen merk ik dat ik nog niet hersteld ben van mijn burn out en dat ik bepaalde dingen weer opnieuw moet leren. Bijvoorbeeld het loslaten van werkdruk; hoewel ik nu voor mezelf werk en kan werken op momenten dat het voor mij uitkomt betrap ik me erop dat ik ook thuis nog veel druk voel en dat gejaagde gevoel wat ik had in de gehandicaptenzorg heb ik soms nog steeds.

Nu, 3 maanden later, lukt het me wel steeds beter om dat los te laten. Ik moet mezelf er vaak aan herinneren dat ik ben gaan ondernemen zodat ik wél kan werken, maar geen baas heb die zegt wat ik wel en niet moet doen. Dat ik niet verplicht ben om van 9.00 uur tot 17.00 uur te werken, en dat het prima is als ik tussen de middag 20 minuten mediteer. Dat tijd voor mezelf geen weggegooide tijd is, maar dat ik dat juist nodig heb om op te laden. Ook moet ik opnieuw leren dat ik de tijd mag nemen voor wat ik doe, omdat ik daar juist meer resultaat uithaal.

Ik ben goed genoeg

Maar wat ik vooral opnieuw moet en wil leren, is inzien dat ik goed genoeg ben. En dat wat ik doe, ook goed genoeg is. Ik kreeg op mijn werk namelijk het gevoel dat het niet goed genoeg was wat ik deed, waardoor ik mezelf nog meer wilde bewijzen en ook nog meer over mijn grenzen heen ging. Maar ik wilde me ook bewijzen tegenover mezelf, omdat ik wílde werken en niet kon/wilde zien dat de gehandicaptenzorg (zoals die nu is) niet bij mij past. Ik moest gaan accepteren dat mijn toekomstplaatje er totaal anders uit gaat zien dan ik die al die tijd voor me zag.

Want hoewel ik weet dat alles met een reden gebeurd en ik ook dondersgoed wist dat die burn out voor mij alleen maar een hele duidelijke reminder was eindelijk eens aan mezelf te gaan denken vond ik het heel moeilijk dit ook echt te gaan doen. Want iets wat je nooit gedaan hebt, is nou eenmaal niet altijd makkelijk.

Dankbaar voor mijn burn out

Al met al ben ik wel dankbaar dat ik letterlijk een stopsignaal kreeg. Dat mijn lichaam aangaf dat het nu écht genoeg was geweest en doorgaan geen optie meer was. Niet dat ik mijn burn-out zo leuk vond, maar omdat ik er onwijs veel van geleerd heb. Eerder schreef ik al een blog over mijn burn-out waarin ik aangaf dat ik de lat lager moet leggen voor mezelf. Ik heb een spiegel voor gekregen, waarbij ik mezelf recht in de ogen aan moest gaan kijken om te zien wat voor sterke meid daar eigenlijk tegenover me stond.

Het waren voor mij maanden waarin ik heel dicht bij mezelf ben gekomen en meer dan ooit nagedacht heb over mijn toekomst. Van ‘oh god, ik kan niet meer en mijn toekomst wordt niks’ ben ik gegroeid naar ‘ik ga ondernemen want dít is het moment!’ en daar ben ik behoorlijk trots op.

Zonder die burn-out was ik doorgegaan

Ik heb mijn burn out nodig gehad om in te zien dat ik niet meer verder kon op de manier zoals ik bezig was. Want zonder die burn out, was ik doorgegaan. Iets wat ik altijd deed. Bij de shuttlerun/ piepjes test met gym op school ging ik door tot ik er letterlijk bij neerviel. Ik begon altijd na een bepaalde tijd te hyperventileren maar stoppen kon ik niet. Ik wist dat ik uiteindelijk tegen de vlakte zou gaan en ging door tot dat moment, en dat deed ik nu ook.

Blijkbaar waren die signalen die mijn lichaam me gaf niet genoeg om te stoppen. ‘s Morgens ging ik met veel pijn en huilbuien van huis en ‘s middags kwam ik kapot moe, emotioneel en een lichaam vol pijn weer thuis. En de volgende dag ging ik gewoon weer. Net zoals bij gym, ben ik op het werk ook doorgegaan tot het echt niet meer kon. Toen móest ik wel voor mezelf kiezen. Niet leuk, wel nodig.

“Toen ik hoorde dat mijn contract niet verlengd werd wist ik dat dit het moment was om echt te gaan ondernemen. Om zelf verder te gaan op een manier die bij mij past, maar ik vond het doodeng. Hoe goed het ook voelde.”

Investeren in mezelf

De laatste tijd ben ik me daarom aan het oriënteren op dat wat mij nu kan helpen. Omdat ik wil groeien. Ik ben er van overtuigd dat ik meer in me heb dan eruit komt en dat wil ik gaan benutten. Wie me volgt op Instagram zal wel gezien hebben dat ik een tijdje terug een training gevolgd heb bij Lanne van Your New Today om mijn Nieuwe Vandaag te creëren. Waar ik echt onwijs veel aan heb gehad! Ook heb ik het boek “Nooit meer te druk” gekocht, zodat ik hopelijk weer wat meer rust kan gaan ervaren. Ik vond het altijd heel moeilijk om te investeren in mezelf en vond het mezelf ook niet waard (alles rondom mij was namelijk belangrijker).

Maar nu besef ik, dat als ik wil veranderen ik ook in mezelf zal moeten investeren, (thanks to Lanne voor dit inzicht). Ik wil de draad weer oppakken, doen wat mij blij maakt en geven wat ik heb. En daar zal ik zelf voor moeten zorgen.

Voor de komende tijd heb ik dus voldoende om me op te focussen, maar eerlijk is eerlijk: ik ben al lang blij dát ik weer iets heb om me op te focussen en dat het ook goed voelt. 🙂

Moraal van dit verhaal?

Ik ben onwijs dankbaar voor mijn burn-out. Dat ik inzichten heb gekregen en na heb moeten denken over wat ik nou eigenlijk wil. Dit laat me weer beseffen dat je altijd weer sterker wordt door wat je meemaakt. Iedere dag leer ik weer bij en ik ben ervan overtuigd dat dit me ook echt allemaal gaat lukken. Alleen had ik voor al deze inzichten wel even een heel duidelijk stop signaal nodig.

Net zoals van mijn burn-out heb ik ook van fibromyalgie veel geleerd. Lees hier de 13 dingen die ik door fibromyalgie geleerd heb >>

Soms leer je de mooiste dingen door de moeilijkste situaties, herkenbaar? Ik ben benieuwd naar jouw ervaring, laat gerust een berichtje achter! 🙂