Burn-out; hoe heeft het zo ver kunnen komen? Mijn persoonlijke verhaal

Laatst kreeg ik op Facebook de vraag hoe ik, als positief persoon in een burn-out terecht ben gekomen. Begrijpelijke vraag en ze was niet de eerste die deze vraag aan me stelde. Het leek me daarom wel handig er eens wat meer over te vertellen! Dus ben jij benieuwd wat de reden is dat ik in een burn-out terecht ben gekomen? Lees dan zeker even verder.

Burn-out; hoe heeft het zo ver kunnen komen? Mijn persoonlijke verhaal

In februari 2015 haalde ik – na een half jaar vertraging van mijn opleiding door mijn revalidatie traject – eindelijk mijn diploma. Waarmee ik mezelf tot ‘Persoonlijk begeleider gehandicaptenzorg’ mocht benoemen. Mega trots en blij was ik. In juni dat jaar werd ik gebeld door de teamleider van mijn oude stageplek, met de vraag of ik interesse had in een baan van 21 uur. Super leuk natuurlijk en zeker weten dat ik interesse had! Niet veel dagen later had ik mijn eerste werkdag.

In datzelfde jaar heb ik ook mijn vriend leren kennen. Mijn leven zag er onwijs mooi uit en alle kansen kwamen naar me toe. In één jaar tijd had ik mijn MBO-4 diploma gehaald, een relatie, een auto, een baan én ik ging eind dat jaar samenwonen. Mooier kon ik het me niet voorstellen.

Ik wilde laten zien dat ik het wél kan

Begin 2016 ben ik dus met mijn vriend gaan samenwonen en heeft het mij veel moeite gekost om daar een draai in te kunnen vinden. Werken, het huishouden, een hondje, mijn blog; het was best veel. Maar tegelijkertijd was het ook heel leuk en wilde ik maar al te graag aan iedereen (vooral mezelf ;)) laten zien dat ik het allemaal wel kan.

Ik wilde koken voor mijn vriend, het huishouden doen, regelmatig wassen en ook op het werk wilde ik laten zien dat ik een goede werknemer was. Daarnaast vond ik het belangrijk mijn blog up-to-date te houden dus ook daar ging veel energie en tijd naartoe.

Toegenomen werkdruk

Op het werk liep de druk sinds de zomervakantie (2016) heel erg op en die is vanaf dat moment ook niet meer minder geworden. Ik merkte al dat het me steeds meer energie kostte om te gaan werken (lees: huilend van huis gaan, niet mijn bed uit willen komen etc.) maar ik ben al die tijd doorgegaan. Ik voelde me overal verantwoordelijk voor en deed dus veel taken die ik niet hoefde te doen. Op 29 oktober ’16 plaatste ik hier ook een update over.

Als flex werker werd mij regelmatig gevraagd extra te werken en het is vaak voorgekomen dat ik hierop geen ‘nee’ durfde te zeggen. Niet alleen omdat ik het moeilijk vond om mijn grenzen aan te geven, maar ook omdat ik wist dat de cliënten er anders de dupe van zouden zijn. Met als gevolg dat ik dus toch nog een extra dag op de werkvloer stond.

“Er werden wel ‘afspraken’ gemaakt over dat ik niet mocht tillen of zwaar werk mocht doen, maar als niemand van je collega’s het doet, moet ik het dan maar laten staan..?”

Ik voelde me niet gehoord

Daarnaast had ik niet het gevoel dat ik gehoord werd als ik aangaf dat het te veel voor me was. Er werden wel ‘afspraken’ gemaakt over dat ik niet mocht tillen of zwaar werk mocht doen, maar als niemand van je collega’s het doet, moet ik het dan maar laten staan? Dat zijn dingen waar ik heel veel moeite mee had. Ik voer graag goed mijn werk uit, ken mijn verantwoordelijkheid en wil het beste voor de cliënten.

Natuurlijk kon ik ervoor kiezen bepaalde taken te laten liggen. Maar ergens wist ik ook dat de cliënten hier last van zouden krijgen en dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen.

^ Deze foto’s zijn van de periode dat ik net in een burn-out zat, beide gemaakt in november 2016.

Het lag aan hoe ík met de situatie omging

Ik kan zeggen dat het aan mijn werk lag, aan de werkdruk en mijn teamleider die me naar mijn gevoel niet gehoord heeft. Maar uiteindelijk ligt het aan hoe ík met de situatie ben omgegaan. Daarmee wil ik absoluut de situatie in de zorg niet goedpraten, want dat moet sowieso beter. Maar uiteindelijk kan ik niemand aanspreken op de keuzes die ik gemaakt heb.

Tegelijkertijd was het voor mij een hele zware strijd. Om me heen zag ik van alles gebeuren wat niet door de beugel kon. Daarbij merkte ik dat ik steeds minder tijd had om cliënten individueel te begeleiden. Of om simpelweg even een gesprekje aan te gaan.

Dit raakte me. Ik ben in de gehandicaptenzorg gaan werken omdat ik het onwijs fijn vind om met mensen te werken. Maar ondertussen was ik continu bezig met randzaken (die wij als begeleiding moesten doen vanwege te weinig budget en personeel, zoals poetswerk) en bleef er steeds minder tijd over voor datgene waar ik werkelijk voor kwam: de cliënten.

Ik ben mezelf voorbij gelopen

Al met al ben ik continu over mijn grenzen gegaan om alles op een zo goed mogelijke manier te laten draaien. Niet alleen op het werk, maar ook thuis. Ik dacht aan alles en iedereen, behalve aan mezelf. Daarnaast had ik de lat voor mezelf onwijs hoog liggen. In razendsnel tempo ben ik mezelf voorbij gelopen en hoewel ik dit toch wel in de gaten had, ben ik doorgegaan tot ik er letterlijk bij neerviel.

Op een zaterdag middag, toen ik alleen thuis was kreeg ik een paniek aanval. Mijn hartslag vloog omhoog, ik had moeite met ademhalen, een drukkend gevoel op mijn borst en ik wist echt niet waar ik het allemaal zoeken moest. Ik belde mijn moeder en die verplichtte me uiteindelijk om na het weekend het werk te bellen en een paar weken thuis te blijven. Omdat ze dacht dat ik tegen een burn-out aan zat.

Die maandag na het weekend heb ik me ziek gemeld en ik ben ook niet meer op de werkvloer terug gekomen. Er zijn pogingen gedaan tot re-integratie maar dit was niet haalbaar. Het is vanaf januari t/m april 2017 gebleven bij wekelijks minimaal 1x een koffiemomentje. En zelfs dat was me soms te veel.

^ Januari 2017 (Net een paar maanden thuis) – Januari 2018 (Werkend aan herstel). 

Achteraf ben ik vooral dankbaar

Of ik dit had kunnen voorkomen weet ik niet. Hoe positief ik ook ben, dit proces ging om het opkomen voor mezelf, mijn grenzen aangeven, duidelijk zijn. En dat deed ik niet omdat ik dat voor mijn gevoel niet kon. Wellicht als ik duidelijker op mijn strepen zou staan en nog vaker aan zou geven dat het voor mij anders moet dat er wel wat was veranderd. Maar dat is moeilijk te zeggen. Zeker omdat ik al niet echt het gevoel had gehoord te worden.

Maar toch ben ik stiekem wel blij dat het zo onwijs mis is gegaan. Nu, ruim een jaar later heb ik er namelijk onwijs veel van geleerd. Ik wist heel veel dingen wel al, maar ze zelf ook toepassen vond ik lastig. Door de burn-out werd ik ertoe gedwongen aan mezelf te gaan denken en écht voor mezelf te kiezen. Ik kan nu volmondig zeggen dat ik de belangrijkste persoon in mijn leven ben en dat ik er alles aan ga doen mezelf gelukkig te maken.

“Hoewel ik er nog lang niet ben, ben ik al stukken verder dan vorig jaar. En uiteindelijk zal ik dit winnen ook!”

Als ik geen burn-out had gehad was ik waarschijnlijk op dezelfde manier doorgegaan en had ik dit alles niet geleerd. Leuk was het zeker niet en nog steeds is het soms onwijs moeilijk. Maar tegelijkertijd ben ik heel wat (zelf) kennis rijker en dat is me onwijs veel waard. 🙂 Hoewel ik er nog lang niet ben, ben ik al stukken verder dan vorig jaar. En uiteindelijk zal ik dit winnen ook!

Heb jij ervaring met een burn-out? Wat helpt jou om dit proces door te komen? Laat het weten in een reactie! 🙂

VOLG FIBROMYALGIEBLOG VIA FACEBOOK & INSTAGRAM