De laatste weken probeer ik me bij kleine dingen waar ik me druk om kan maken (want hier ben ik soms erg goed in) af te vragen of de wereld vergaat als ik het niet doe, of laat voor wat het is. Controle loslaten is hetgeen waar ik me nu op focus, omdat ik ervaren heb dat alles onder controle willen houden enorm veel energie kost.
Controle loslaten is noodzakelijk wil je meer rust creëeren
Zoals veel mensen met Fibromyalgie, ben ook ik een perfectionist en hou ik graag de controle over eigenlijk alles. Hierdoor kan ik snel gefrustreerd raken of boos worden als het niet zo gaat zoals ik in mijn hoofd had. Dit kost me bergen energie en vaak merk ik ook direct aan mijn lijf dat ik gestrest ben, mijn spieren in mijn schouders en nek beginnen meer pijn te doen en vaak krijg ik als gevolg daarvan hoofdpijn. Daarnaast voel ik me verantwoordelijk voor zo ongeveer alles. Zowel thuis als op het werk. Controle loslaten is daarom eigenlijk wel noodzakelijk.
Veel pijn, weinig energie
De laatste weken kost het me allemaal erg veel energie en heb ik sommige dingen – vooral in het huishouden en op het werk – wel moeten laten omdat het gewoon niet ging van wegen de pijn of omdat ik er geen energie voor had. Op deze momenten ben ik me af gaan vragen wat nou echt noodzakelijk is. Zodat ik alleen de dingen zou gaan doen die hoognodig zijn. Controle loslaten was dus geen keuze meer, ik móest wel.
Dit liet bij mij een belletje rinkelen. Door me continu bezig te houden met dingen die voor mijn gevoel moeten of waar ik me verantwoordelijk voor voel, hou ik geen tijd en energie meer over voor andere dingen. Door dit besef ben ik me bij kleine dingen af gaan vragen of de wereld zou vergaan als ik het eens niet zou doen.
“Toen ik eenmaal duidelijk in beeld had waar mijn struikelblokken zitten, ben ik me op de momenten dat ik iets wilde doen wat niet direct noodzakelijk was, gaan afvragen of de wereld zou vergaan als ik het niet zou doen. Je kunt het al raden, het antwoord was meestal nee.”
Controle loslaten
Vanaf het begin van dit jaar speelt controle loslaten een behoorlijk grote rol. Dit komt door meerdere factoren. In januari ben ik gaan samenwonen, dat is natuurlijk super fijn en gelukkig bevalt het goed. Maar het betekend voor mij wel dat ik een stukje controle moet loslaten en mijn perfectionisme moet beperken tot mijn eigen handelingen. Want wat is perfect?
Daarbij leg ik voor mezelf de lat vaak te hoog. Met regelmaat loop ik er tegenaan dat ik vind dat er van alles moet gebeuren in huis; ik heb het graag opgeruimd en netjes. Maar dit is voor mij gewoon niet altijd haalbaar. Dus stel ik mezelf met regelmaat de vraag of de wereld vergaat als ik bijvoorbeeld een dag later doe stofzuigen, of de was een andere keer opvouw. Of het echt zo’n ramp is, als er wat kreukels in het dekbed overtrek zitten, of de theedoeken niet zo netjes in de kast liggen.
Ook wat betreft de hulp die ik krijg van mijn zus in het huishouden moet ik loslaten dat ze dingen op een andere manier doet als ik. En ook dat is goed, want is hetgeen wat ik doe de beste manier? Het is toch het belangrijkste dat alles schoon wordt?! Ook hierbij hou ik graag de controle maar toch weet ik ook dat die controle loslaten juist enorm belangrijk is.
In deze situatie is het aan mij om hulp te aanvaarden en daarbij te accepteren dat er op een andere ook goed is. Lees meer over het accepteren van hulp.
Verantwoordingsgevoel
Op het werk loop ik er vooral tegen aan dat ik me voor alles verantwoordelijk voel. Ik werk 21 uur per week als ondersteunend begeleider in de gehandicaptenzorg (activiteiten begeleiding). Dat betekend vooral veel geduld hebben, maar ook het accepteren dat de cliënten dingen op hun manier doen. Zolang het eindresultaat goed is, moet ik het laten voor wat het is. Dit gaat me wat betreft de cliënten goed af, omdat ik mijn werk met plezier doe en het fijn vind om te zien dat ze zich door mijn ondersteuning kunnen ontwikkelen.
Met collega’s heb ik hier meer moeite mee; je hebt er altijd een enkeling tussen zitten die de kantjes er van af loopt, of laks met afspraken omgaat. Aangezien ik me overal verantwoordelijk voor voel loop ik nogal eens te stressen op het werk. Maar is dit mijn taak? Is het aan mij om ander mans troep op te ruimen? Of om dingen te gaan doen, die anderen eigenlijk hadden moeten doen..?
“Als ik meer pijn heb en moe ben hou ik graag vast aan mijn controle, nu ik dit typ, besef ik eigenlijk dat dit een soort afweer mechanisme is. Door vast te houden aan mijn structuurtjes heb ik voor mijn gevoel tenminste nog érgens controle over.”
Bewustwording
Deze vragen stel ik mezelf, om bewust te worden van waar ik mee bezig ben. Ondertussen begin ik te ervaren dat ik er niets aan heb om dingen voor anderen te doen of op te lossen, omdat zij het zelf niet eens in de gaten hebben en het mij alleen maar stress oplevert. Controle loslaten is dus in iedere situatie van belang net zoals het feit dat ik niet alle touwtjes in handen kan hebben.
De kleine dingen
Op dat moment ben ik gaan letten op de kleine dingen die ik doe, omdat ik zelf vind dat het moet. Maar wat me wel veel moeite kost. Dit waren er stiekem best veel, haha. Best confronterend maar dat was even nodig. Toen ik eenmaal duidelijk in beeld had waar mijn struikelblokken zitten, ben ik me op de momenten dat ik iets wilde doen wat niet direct noodzakelijk was, gaan afvragen of de wereld zou vergaan als ik het niet zou doen. Je kunt het al raden, het antwoord was meestal nee. Het is dan ook aan mij om de keuze te maken om er naar te luisteren.
Inzicht
Nu merk ik dat ik op de momenten dat ik goed in mijn vel zit, controle loslaten ook makkelijker gaat. Omdat ik dan veel makkelijker ben naar mezelf en mijn omgeving toe. Als ik meer pijn heb en moe ben hou ik graag vast aan mijn controle, nu ik dit typ, besef ik eigenlijk dat dit een soort afweer mechanisme is. Door vast te houden aan mijn structuurtjes heb ik voor mijn gevoel tenminste nog érgens controle over. (Wat je soms ineens inzichten krijgt door dingen van je af te schrijven, het blijft me verbazen haha.)
Let’s go!
Voor nu ga ik me thuis vooral focussen op controle loslaten en perfectionisme beperken. Op het werk alleen te doen waar ik verantwoordelijk voor ben of wat echt noodzakelijk is. Zodat ik uiteindelijk kan ervaren dat de wereld echt niet vergaat 🙂
Herken jij je in mijn verhaal? Hoe ga jij hier mee om? Laat het weten in een reactie onder dit bericht, of op mijn Facebook pagina 🙂
