Dankbaar dat ik even kon gaan shoppen

Shoppen is altijd een van mijn grote hobby’s geweest. De hele dag in de stad winkel in, winkel uit en met volle tassen naar huis. Heerlijk. Of dit nou met mijn zus, vriendinnen of moeder was, het was altijd gezellig. Ik ben dan ook erg dankbaar dat ik jaren lang zonder moeite heb kunnen shoppen. De laatste jaren, sinds ik meer last heb van mijn lichamelijke klachten, vind ik een dagje in de stad minder leuk. Ik vind het vooral erg zwaar. Na een paar uurtjes slenteren en winkelen vind ik het wel goed geweest en wil ik graag weer naar huis. Het voelt meer als een opgaven dan als ontspanning.

Toch baal ik hier oprecht van, want stiekem vind ik shoppen super leuk om te doen. Zoals waarschijnlijk de meeste vrouwen!

Dankbaar voor een dagje shoppen

Met kerstavond had ik van mama een tegoedbon gekregen om samen naar de stad te gaan, super leuk! Afgelopen dinsdag, 17 januari zijn we samen gaan shoppen. We hebben gekozen voor Weert, de stad waar ik woon. Omdat reizen er voor mij nu niet in zit.

Naar de stad met mama

We hadden afgesproken dat mama rond 9.00 uur bij mij zou zijn. Omdat ik vroeg op de dag de meeste energie heb en het rond die tijd wat rustiger is in de winkels. We hebben eerst een kopje koffie gedronken en daarna zijn we de stad in gegaan. Ik zorgde dat ik geen tas mee hoefde te nemen, want dit is extra belasting voor mijn lichaam. Het was nog overal sale dus dat maakt het winkelen nog net wat leuker 😉

Besef momentje tijdens de lunch

Na anderhalf uur, toen we een aantal winkels gehad hadden en ik al wat leuke dingen had gescoord, stelde ik aan mijn moeder voor om ergens koffie te gaan drinken. Ik moest even zitten want ik had veel pijn in mijn onderrug. We waren vlak bij de Hema dus daar zijn we wat gaan drinken en we hebben meteen lekker geluncht. Terwijl we aan het genieten waren van onze lunch besefte ik me dat ik zonder moeite aan mijn moeder vroeg om ergens te gaan zitten omdat ik pijn had in mijn onderrug. Wauw, besef momentje, hier was ik best trots op.

Rugpijn en weinig energie maar enorm dankbaar

Na de lunch zijn we samen nog wat winkels in geweest maar na een uurtje wilde ik graag naar huis. Mijn rug deed heel veel pijn en energie om te passen had ik niet echt meer. Met 1 nieuwe trui, 2 vesten en 2 bloesjes besloten we weer terug naar huis te lopen. Het grote voordeel was toch wel, dat ik binnen een paar minuutjes weer thuis was.

Enthousiast als ik was bekeek ik thuis opnieuw even al mijn nieuwe kledingstukken. Yep, helemaal tevreden! Mama bleef nog even om een kopje thee te drinken en ik vertelde hoe fijn mijn dag was geweest. Ik was zo enorm blij en dankbaar dat ik weer eens een dagje heb kunnen shoppen, dat ik de pijn en vermoeidheid gemakkelijker kon accepteren. Het was het waard.

Een foto van mijn gekochte kleding postte ik op Instagram 🙂

Kleine dingen waarderen

Sinds ik ziek ben heb ik geleerd om kleine, simpele dingen te waarderen. Ik kan blij worden van dingen die voor sommige mensen ‘normaal’ zijn, waar ze niet eens meer van opkijken of over nadenken. Zo was ik ook voordat ik ziek was, want als iets normaal is.. tja, dan sta je daar niet meer echt bij stil.

Ik weet niet of ik een aantal jaar terug – toen ik nog regelmatig naar de stad ging – ook meer genoot dan dat ik nu heb gedaan. Toen ging ik gewoon een dagje naar de stad, en dat was gewoon erg gezellig. Zoals altijd. Maar nu heb ik voorbereidingen getroffen, en maatregelen genomen zodat ik een paar uurtjes shoppen zou volhouden. En juist omdat het zo lang geleden was, keek ik er vanaf zondag al naar uit en heb ik de paar uurtjes in de stad enorm genoten. Omdat het momenten zijn die niet meer vaak voorkomen, omdat deze uitstapjes niet meer zo vanzelfsprekend zijn dan een aantal jaar geleden.

Omdat ik ‘s morgens al zo ontzettend dankbaar was, dat ik me oké genoeg voelde waardoor het uitstapje met mama door kon gaan.

Blij met mn nieuwe bloesje!

Leven in het nu

Ziek zijn heeft me bewust gemaakt van het feit dat het oh, zo belangrijk is om in het nu te leven. Om te kunnen genieten van het moment. Ik heb geleerd om positief naar situaties te kijken, want ik had ook – ik heb het overigens vaak genoeg gedaan – teleurgesteld kunnen zijn dat ik het niet langer vol kon houden, of omdat mijn rug zo’n pijn deed. Maar dat is niet het belangrijkste geweest van die dag. Het belangrijkste was dat ik de deur uit kon, dat ik een gezellige ochtend heb gehad met mama.

Dat ik ondanks de pijn en vermoeidheid, even kon gaan shoppen.

Want oh, wat was dat lang geleden..

Herkenbaar? Voor welke ‘gewone’ dingen ben jij dankbaar? Ik vind het leuk als je een berichtje achterlaat 🙂