Ik ben vast niet de enige die weerstand voelt bij de zin “leer er maar mee leven” of “je zult moeten gaan accepteren dat je ziek bent”. Ohh, wat kon ik daar boos om worden. Inmiddels is dat wat minder maar het heeft me behoorlijk gefrustreerd als iemand zoiets zei. Want hóé kon ik in vredesnaam fibromyalgie accepteren!?
Waarom is nou het eigenlijk zo moeilijk om een chronische ziekte te accepteren? Ik deel vandaag mijn verhaal hierover en ben benieuwd of het herkenbaar voor je is.
Waarom fibromyalgie accepteren zo moeilijk is!
Toen ik ruim 3 jaar geleden de diagnose fibromyalgie kreeg stortte mijn wereld in elkaar. Op dat moment was ik 19 jaar en allerlei vragen spookten door mijn hoofd, vooral over mijn toekomst. Ik was enorm verdrietig, maar ook boos en gefrustreerd. Ik wilde niet horen dat ik een chronische ziekte heb, waar ik maar mee moet leren leven. Ik wilde doen wat mijn vrienden en klasgenootjes deden; leven, lol maken, stappen, shoppen en feesten tot ze erbij neervielen. Maar dat kon ik niet, want ik was ziek en mijn dagen waren gevuld met pijn en onzekerheid die ik niet kon verwerken.
“Het woord ‘accepteren’ heb ik altijd erg zwaar gevonden. Want hoe kon ik accepteren dat ik ziek was? Daar ga je toch niet zomaar mee akkoord? Ik wilde vechten tegen mijn ziekte en zag ‘accepteren’ als opgeven.”
Het proces van accepteren
Je kunt het acceptatieproces van een chronische ziekte (in mijn geval fibromyalgie) vergelijken met een rouwproces. Je ‘gezonde leven’ is ineens weg, zonder dat je er afscheid van kon nemen. Zonder dat je nog één keer kon doen, wat je het liefste deed. Het kan niet meer.
Dat klinkt misschien drastisch maar toch is het zo. Op het moment dat je hoort dat je een chronische ziekte hebt, heb je een hele klap te verwerken. Je leven zal er nooit meer hetzelfde uitzien en er zal veel gaan veranderen. Weerstand, verdriet, frustratie en woede zijn natuurlijke reacties. Je wil (tenminste, dat was bij mij wel het geval) je verzetten tegen je ziekte en niet aanvaarden dat het is zoals het is.
Waarom fibromyalgie accepteren zo moeilijk is
Waarom het zo moeilijk is om dit te accepteren heeft er naar mijn idee vooral mee te maken dat het oncontroleerbaar is. Je moet je leven opeens gaan aanpassen aan iets waar je je leven eigenlijk helemaal niet op aan WIL passen en keuzes maken die je misschien liever niet maakt. Want, zoals ik zelf altijd riep: “IK GA MIJN LEVEN ECHT NIET AANPASSEN AAN DIE STOMME ROTZIEKTE.” Je raakt totaal de controle kwijt over jezelf, je leven en je huidige situatie. En dat is niet niks.
Ik wilde dat niet, ik wilde er niet mee leren leven. Nee, ik wilde dat het weg ging! Dat ik gewoon gezond was en kon doen wat mijn klasgenootjes en vriendinnen deden. Ja, feesten tot ik erbij neerviel kon ik ook wel. Maar dan op een andere manier, van ellende. Van pijn en vermoeidheid.
^ Haha, dat dus 😉
Ik zal niet de enige zijn die in het begin enorm heeft vastgehouden aan het ‘ideaalbeeld’ en aan alles wat wel nog mogelijk was vóór de ziekte. Nog lange tijd na de diagnose heb ik gewoon gedaan wat ik altijd deed, pijn of geen pijn. Ik wilde er niet aan toe geven dat mijn leven was veranderd. Het woord ‘accepteren’ heb ik altijd erg zwaar gevonden. Want hoe kon ik accepteren dat ik ziek was? Daar ga je toch niet zomaar mee akkoord?
Ik wilde vechten tegen mijn ziekte en zag ‘accepteren’ als opgeven.
Maar dat is het niet..
Terug naar het ‘rouwproces’
Oké, weer even back to the proces: ik had het eerder over de vergelijking met een rouwproces en misschien is dat nu beter te begrijpen. Want ook als je iemand verliest kom je in de fases van verdriet en boosheid en wil je niet accepteren dat de ander er niet meer is. Maar na een tijd kun je het een plekje geven en zul je ervaren dat het accepteren dat de ander er niet meer is, iets anders is dan diegene vergeten.
Je probeert zoetjes aan de draad weer op te pakken, alles een plekje te geven en gaat door. En zo gaat dat ook bij een chronische ziekte.
Een paar jaar later…
Na jarenlang vechten, frustratie en woede ben ik gestopt met me te verzetten tegen fibromyalgie. Ik wilde mijn leven weer oppakken en me niet zo laten beperken door mijn ziekte. Ik wilde door, maar wel anders dan voorheen. Dit keer sámen met fibromyalgie, op een manier die we beide kunnen waarderen.
Hoe hard ik ook geroepen heb dat ik mijn leven niet aan die stomme rotziekte zou gaan aanpassen, uiteindelijk heb ik dat wel gedaan. Daardoor ben ik gaan inzien, dat accepteren toch wel degelijk iets anders is dan opgeven. Het feit dat fibromyalgie accepteren me gelukt is, wil niet zeggen dat ik gestopt ben met het zoeken naar mogelijkheden en manieren om de pijn te verminderen. Nee, dat wil zeggen dat ik nu keuzes kan maken die voor mij het beste zijn zonder hier boos om te worden. Dat ik een manier heb gevonden hoe ik mijn leven het fijnste kan leven en me niet meer laat leiden door mijn ziekte. Dat ik mezelf niet continu uitdaag, maar doe wat goed voelt en nodig is.
Fibromyalgie accepteren wil zeggen, dat je luistert naar je lichaam en het beste probeert te maken van je dagen. Zonder continu bezig te zijn met: ‘Ja maar wat als..’ en ‘Voordat ik ziek was toen..’.
Sinds ik kan accepteren dat het is zoals het is, is mijn leven een stuk aangenamer. Het geeft me rust en het scheelt enorm veel stress (en dus pijn!).
Jij kunt dit ook! (En ik wil je daarbij helpen)
Ik wil dat je weet, dat ook jij dit kunt. Misschien voelt het nu nog niet zo, maar als je het de tijd geeft zul je merken dat het klopt.
Mijn hele verhaal over het leren dealen met fibromyalgie heb ik uitgewerkt tot een eBook Deal With It. Hierin lees je mijn ervaringsverhalen en wat ik er van geleerd heb. Maar ook praktische informatie over het acceptatieproces en tips die je zelf kunt toepassen.
Herken jij je in mijn verhaal en wil je graag:
√ Leren dealen met fibromyalgie?
√ Tips van een ervaringsdeskundige?
√ Informatie over het acceptatieproces?
√ Mijn ervaring van diagnose tot nu?
√ Fijner kunnen leven met een chronische ziekte?
Download dan mijn eBook Deal With It. Je betaald tijdelijk slechts €5,- >>
Kun jij fibromyalgie accepteren of ben je zover nog niet? Wat heeft jouw geholpen (of helpt jou) om te leren leven met een chronische ziekte? Laat het weten in een reactie! Ik ben erg benieuwd, iedereen doet dit toch op zijn of haar eigen manier 🙂
Het is altijd vervelend als je een onzichtbare croniche ziekte heb .Begrip is vaak ver te zoeken.vooral al je weer iets moet afzeggen.ik probeer niet meer in de verdediging te gaan.heb longemfyseem.
Sterkte voor allen laat je niet ondersneeuwen.
Laat je niet ondersneeuwen.ik heb een ander croniche ziekte longemfyseem.
Dan heb je goede en slechte momenten.en er is niet altijd begrip voor als je weer iers af moet zeggen.ik genoet van de goede momenten en ga niet meer mezelf verdedigen. Dus duim omhoog.
Ik herken mijzelf heel erg in je verhaal. Ik heb fibromyalgie geaccepteerd dmv een cursus bij de sint maartenskliniek. Er zijn soms nog steeds momenten dat ik soms heel boos ben of radeloos, maar bedenk ik mij maar het is mijn leven en niet het leven van de fibromyalgie.
Ik heb ook fm. Het accepteren heeft bij mij toch ook een jaar geduurd. Sindsdien heb ik zelf ook een blog met mijn ervaringen in de hoop dat mensen er inspiratie uit kunnen halen om toch nig positief door het leven te gaan. Anders eten helpt bij mij enorm omdat mijn lever en nieren door teveel pijn en stress mee reageren en gifstoffen in mijn lichaam brengen. Receptjes staan trouwens ook op mijn blog.
Pijn hoort er nu inderdaad bij. Sinds ik mij daar niet meer kwaad in maak gaat het inderdaad ook beter.
Mijn dokters zijn trouwens ervan overtuigd dat fm uiteindelijk wel kan genezen. Maar dat het een heeeeeeel lange weg is. Fingers crossed.
http://Www.fibromyalgie-op-weg-naar-genezing.com
Fijn dat het je is gelukt om fibromyalgie te accepteren, dat is inderdaad een hele opgaven! Gezonde voeding is absoluut één van de belangrijkste aanpassingen. Daarnaast is positiviteit de sleutel tot alles, fijn dat je dat zelf ook zo ervaart.
Zou mooi zijn als het te genezen is! Ik denk wel dat daar een kern van waarheid in zit, maar denk inderdaad ook dat dit een proces is wat jaren kan duren. Zo lang we iedere dag goed voor onszelf blijven zorgen komen we iedere dag een stapje dichter bij dat doel, toch? 🙂