In februari 2015 heb ik mijn diploma gehaald en ben ik afgestudeerd als persoonlijk begeleider gehandicaptenzorg. Eind mei datzelfde jaar kreeg ik een telefoontje van mijn oude stage plaats, of ik interesse had in een baan van 21 uur. Wow! Ik was blij verrast, natuurlijk had ik interesse! En op 3 juni had ik mijn eerste werkdag op de dagbesteding, als ondersteunend begeleider.
Fibromyalgie en werken in de zorg: Mijn ervaring & 4 Tips!
Uit de reacties op mijn blog merk ik dat de combinatie fibromyalgie en werken in de zorg veel voor komt. Toeval? Ik denk het niet. Het is me opgevallen dat mensen met fibromyalgie vrijwel dezelfde karaktereigenschappen hebben: behulpzaam, perfectionistisch, zichzelf op de tweede plaats zetten, graag willen zorgen voor anderen en moeite met nee zeggen. Dit zijn natuurlijk wel ideale eigenschappen voor een baan in de zorg.
Maar wat ik ook merk, is dat het voor velen zwaar werken is. En dat ik niet de enige ben die in de zorg werkt en uitgeput thuis zit.
Hoge werkdruk
Wat ik erg zwaar vind is niet het werk met de cliënten op zich, maar de druk die er soms achter ligt. Dingen moeten doen waar je eigenlijk niet achter staat, altijd alles maar willen doen omdat je je daar verantwoordelijk voor voelt, over grenzen gaan omdat een cliënt of collega iets van je verwacht en er niemand anders is die hulp kan bieden. Dat kost mij energie en daar gaat mijn lijf enorm veel pijn van doen.
Er wordt bezuinigd in de zorgsector, dat is natuurlijk niets nieuws. Maar hier zijn de cliënten de dupe van en daar heb ik moeite mee. Tevens zorgt dit ook voor een hoge werkdruk wat het werk op zich niet makkelijker maakt.
Omgang met de situatie
Wat ik nu wel besef is dat ik nu met een burn-out thuis zit vanwege mijn omgang met de huidige situatie. Iedereen maakt dezelfde situatie mee, maar niet iedereen gaat hier hetzelfde mee om.
Als ik werkdruk ervaar, betekent dat niet dat iedere collega werkdruk ervaart. Hoe je iets ervaart is dus deels afhankelijk van hoe je zelf met een situatie omgaat.
Het is voor mij daarom belangrijk om te leren anders met zo’n soort gelijke situaties om te gaan. Zodat ik mezelf weerbaar maak en geen tweede keer thuis kom te zitten met burn-out gerelateerde klachten.
Ik heb 4 punten waarvan ik weet dat ze belangrijk zijn, maar die ik nu toch wel beter wil gaan hanteren. Misschien dat ze ook bij jou van pas komen.
4 Tips: Fibromyalgie en werken in de zorg
In de zorg werken is fijn en dankbaar werk, maar het kan ook erg zwaar zijn. Onderstaande tips kunnen helpend zijn om het voor jezelf niet nog zwaarder te maken.
1. Vaker nee zeggen
Oké, als fibromyalgie patiënten horen we vaak dat we best wat vaker nee mogen zeggen. Maar als je hier als persoon altijd al moeite mee hebt gehad is dit niet iets wat je zomaar kunt veranderen. Het is een proces wat tijd nodig heeft.
Wat ik vaak deed was zonder na te denken het gewenste antwoord geven. Wat eigenlijk vaak tegen mijn principes in ging, maar als iemand hulp vraagt dan help je diegene. Tenminste dat dacht ik altijd te moeten doen.
Als iemand nu een vraag stelt probeer ik echt even voor mezelf na te gaan of ik datgene wat gevraagd wordt wil en of ik op dat moment in staat ben om het te doen. Als dit niet het geval is, zeg ik nee.
Want het is niet ‘verplicht’ om altijd ja te zeggen, ook al dacht ik van wel. Het is verplicht om naar mijn lichaam te luisteren en mijn grenzen te bewaken. Want er is niemand anders die dat voor mij doet.
Lees ook: Grenzen aangeven: Hoe doe je dat en wat levert het je op? >>
2. Blijf praten over jezelf en je gezondheid
Ik ben een binnenvetter, altijd al geweest ook. Ik vind het moeilijk om over mezelf te praten en wil mensen niet ‘opzadelen’ met mijn problemen, dus houd ik ze vaak voor me.
Op mijn werk weten ze dat ik fibromyalgie heb, maar eigenlijk praat ik er alleen over als er naar gevraagd wordt. Maar ik kan niet verwachten van anderen dat ze rekening met me houden als ik niet vertel hoe het met me gaat.
Klinkt natuurlijk logisch, maar ik wil niet degene zijn die altijd loopt te klagen. Nu zie ik in dat ik niet klaag als ik vertel hoe het met me gaat, maar dat ik mijn collega’s hier juist mee help. Alleen op deze manier weten zij wat ze van me kunnen verwachten en hoef ik geen toneelstukje op te voeren, want ook dat kost bergen energie.
3. Verantwoordelijkheid voor mijn eigen taken
Omdat ik me voor vrijwel alles verantwoordelijk voel, ben ik vaak nog met van van alles bezig als de cliënten naar huis zijn. Het lokaal opruimen, nog wat dingen afmaken, alles klaarzetten voor de volgende dag en zorgen dat alles er weer pico bello uitziet.
Dit doe ik terwijl collega’s tegen me zeggen dat dat niet nodig is, dus voor mij het voelt het als een taak maar eigenlijk is het een keuze die ik op dat moment maak.
Ík vind dat dat nodig is, niemand vraagt me om het op te ruimen, niemand zegt me dat ik moet zorgen dat alles klaar staat voor morgen.
Ikzelf ben degene die dat nodig vind en belast ik mijn lichaam op dat moment onnodig. Want tegelijkertijd heb ik er moeite mee dat ik alleen nog bezig ben terwijl ik dit in feite niemand kan kwalijk nemen. Ik heb overigens ook niemand om hulp gevraagd.. Dit brengt me meteen bij het volgende punt.
4. Verwachtingen loslaten
Iedereen heeft altijd bepaalde verwachtingen van een ander, maar lang niet iedereen spreekt deze uit. Net zoals ik. Ook ik verwacht vaak dingen van anderen en ben teleurgesteld als het niet gebeurt zoals ik verwacht had.
Verwachtingen zijn gereflecteerd op wat jij zelf zou doen in deze situatie als jij de ander was. Maar… niemand is hetzelfde 😉 Dus verwachtingen lopen vaak uit in een teleurstelling, terwijl de ander zich meestal van geen kwaad bewust is. Wat daarom belangrijk is – en wat ook ik meer moet doen – is vragen stellen.
Als ik aan het eind van de dag alleen het lokaal aan het opruimen ben terwijl mijn collega’s achter de pc zitten kan ik twee dingen doen:
- Boos worden dat niemand komt helpen (dit is namelijk wat ik verwacht).
- Of naar kantoor lopen en vragen of iemand komt helpen.
De kans dat een collega ja zegt is groot, maar het is wel aan mij om die stap te zetten.
Werken met liefde en plezier
Voor nu denk ik dat dit wel genoeg is om aan te gaan werken. Wellicht dat de 4 genoemde punten niet heel onbekend klinken, maar herhaling is nooit verkeerd. Dit heb je soms nodig om je weer even bewust te worden van jezelf. In de twee maanden dat ik nu thuis zit heb ik al heel veel geleerd, voornamelijk over mezelf. Jammer dat dit alles hier voor nodig was, maar het is niet anders. Ik kan er daarom maar beter het beste uithalen zodat dit de eerste en ook meteen de laatste keer is geweest.
Uiteindelijk denk ik dat de combinatie van fibromyalgie en werken in de zorg zeker mogelijk is, maar dat het wel van belang is om voor jezelf te kiezen.
Want werken in de zorg is dankbaar werk en ik doe het werk met liefde en plezier, maar om mezelf te beschermen zal ik toch echt meer aan mezelf moeten gaan denken. Als ik uiteindelijk weer met een fijn gevoel in de zorg wil werken.
Ik schreef eerder al een blog met 10 tips om werken met fibromyalgie te combineren, wellicht dat je daar wat aan hebt.
Werk jij toevallig ook in de zorg? Of doe je juist een heel ander beroep? Laat het gerust weten in een reactie onder dit bericht.
Ontzettend herkenbare blog. Mooi omschreven. Ik werk zelf 20 uur in de thuiszorg. Ik heb zelf op aanraden van een assertiviteitstraining gevolgd fit heeft mij veel geholpen.
Heb net vijf jaar “verpleeghuiszorg” achter de rug, mn contract is niet verlengd, was er ” blij” om en tegelijkertijd heel verdrietig, ik kan niet meer, uitgeput, veel pijn, zat soms bijna huilend in de auto, dat buffelen kan ik niet meer, kreeg problemen met mn geheugen, thuis totaal nergens meer voor “in”, vind het zulk fijn werk, zat in de flexpool, overal zoeken, cliënten die je niet goed kent ( en alle gevaren die daar bij horen, maar ook het niet weten wat de cliënt wil, suiker in de koffie of juist niet enz), dat flexen is voor mij gewoon niét te doen.
En dan het zware lichamelijke werk, heel veel lopen, bukken ( voor mij het zwaarst) trekken, duwen, tegenhouden enz, enz)
De acceptatie van het feit dat ik dit niet kán, dat is zo moeilijk, mijn hoofd denkt; ach joh kom op, stel je niet zo aan (iets van vroeger, “men” zei dat ik een hypochonder was, ben nu op mn 53ste nog steeds bezig te bewijzen dat dat NIÉT zo is, ik heb fybromyalgie en móet daar nu eindelijk naar gaan leven punt uit !
hey…hoe herkenbaar…kon het woordje je hebt pijn door fybromyalgie nog niet eens horen, wilde deze ziekte niet. Na jaren te hebben gewerkt als verpleegster gecrasht..kon niet meer. Nu al 4jaar thuis en moet leren leven met fybromyalgie.
Ook ik heb 17 jaar als verzorgende-ig gewerkt, nooit ziek, maar wel veel pijn, in 2014 thuis gekomen in de ziektewet, ik kon niet meer lopen, nu afgelopen augustus volledig afgekeurd, omdat mij het niet lukte terug te komen in mijn werk. Passend werk konden ze niet vinden. Dan ben je 54 jaar en zit je thuis. Inmiddels ben ik 1 of soms 2 middagen in de week gastvrouw in een verpleeghuis voor dementerenden, ontzettend leuk en dankbaar werk. Maar heimwee naar mijn oude werkzaamheden blijft.
Wat vervelend Loes, het is helaas zwaar werken in de zorg. Gelukkig dat het je goed doet om als gastvrouw te werken, dan heb je toch nog iets om mee bezig te zijn. Maar ik kan me zeker voorstellen dat je heimwee hebt, is ook lastig om dat los te laten.
Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik een zware vorm fybromyalgie heb. Lang loop ik al met klachten . Maar zoals iedereen doet. Blijven doorgaan en over de grens heen gaan. Nu uitgeput al maanden thuis. Bij inspanning werkt niks goed meer. Tijdens werken lieten mijn benen me in de steek en concentratie vermogen zeer slecht…en al jaren het gevoel hebben dat ik in de winterslaap wil. Ik werk 28 uur in de thuiszorg. Dit is niet meer haalbaar. Nu erg onzeker wat nu verder. Hoe is dat bij jullie gegaan. Want mijn leidinggevende wil niet meer door gaan met me zoals het nu lijkt. Ik doe mensen magnetiseren thuis alleen heb nog geen grote klanten bestand. Dus ook hier kan ik nog niet van leven.
Lieve allemaal.
Zo herkenbaar wat iedereen zegt , ik ben een jonge meid van 33 en sinds vier jaar heb ik deze diagnose.
Ben al vanaf mij 16de in de zorg als contact persoon en verzorgende vig.
Helaas gaat het slechter en komen de ontstekingen elke keer terug , krijg koorts en last van mij rug .
Nu zit ik helaas in de ziektewet omdat het niet meer ging ,vandaag na de reumatoloog geweest en word en gezegd je moet er mee leren leven , je balans vinden tussen zowel geestelijk en het lichamelijke gedeelte .
Nu ben ik op zoek naar een passende baan want ik wil nog niet voor altijd thuis zitten .
Zo moeilijk .
Ik zou het erg fijn vinden om tips etc te krijgen wat ik nu moet doen .
Ik herken me zelf zo erg in dit verhaal. Ik ben 29jaar en het begon met pijn in me rug, later me schouder (7jaar geleden) en nu heb ik veel pijn in en om verschillende gewrichten/slijmbeursontsteking in me schouder. Tot nu toe weten de artsen er geen raad mee en gooien ze het maar op psychisch gebied. De psycholoog bevestigt dat ik juist een lichte depressie heb door de pijn. Binnen kort maar naar de reumatoloog. Ik heb nu aangepast werk (geen steunkousen aan, niet zwaarder tillen dan 7,5 kilo maar de pijn lijkt alleen maar erger te worden) Ik ben erg bang dat ik daarom uiteindelijk ook zou moeten stoppen, maar volgens mij is geen één baan geschikt.
Ook ik zie mij in jullie verhalen terug, 20 jaar in de zorg en 17 jaar geleden begon de pijn, het was nog niet zo heftig , maar nu al een paar jaar steeds meer pijn en in december brak ik, ik kon niet meer, mijn benen wilde niet meer, tijdens de ADL van een bewoner viel ik bijna staande in slaap, lopen en tillen, duwen en trekken het werd zo zwaar, ik was op kwam iedere dag huilend thuis en had geen puf meer om dan nog wat te doen dus naar bed vermoeid en zoveel pijn, 3 dagen werken en 2 dagen totallos in bed, ik ben de ziektewet ingegaan en ben nu al 5 maanden thuis, ik kan het werk niet meer doen en weet niet wat er gaat gebeuren, daardoor ook depressiever geworden en soms lijkt het of ik Altzheimer heb, vergeet veel en kan me niet concentreren, ik pieker me suf, vaak wakker van de pijn en slaap soms hele nachten niet, ik wacht op een wonder maar echte hoop heb ik niet??