Fibromyalgie en werken in de zorg: Mijn ervaring & 4 Tips!

In februari 2015 heb ik mijn diploma gehaald en ben ik afgestudeerd als persoonlijk begeleider gehandicaptenzorg. Eind mei datzelfde jaar kreeg ik een telefoontje van mijn oude stage plaats, of ik interesse had in een baan van 21 uur. Wow! Ik was blij verrast, natuurlijk had ik interesse! En op 3 juni had ik mijn eerste werkdag op de dagbesteding, als ondersteunend begeleider.

Fibromyalgie en werken in de zorg: Mijn ervaring & 4 Tips!

Uit de reacties op mijn blog merk ik dat de combinatie fibromyalgie en werken in de zorg veel voor komt. Toeval? Ik denk het niet. Het is me opgevallen dat mensen met fibromyalgie vrijwel dezelfde karaktereigenschappen hebben: behulpzaam, perfectionistisch, zichzelf op de tweede plaats zetten, graag willen zorgen voor anderen en moeite met nee zeggen. Dit zijn natuurlijk wel ideale eigenschappen voor een baan in de zorg.

Maar wat ik ook merk, is dat het voor velen zwaar werken is. En dat ik niet de enige ben die in de zorg werkt en uitgeput thuis zit.

Hoge werkdruk

Wat ik erg zwaar vind is niet het werk met de cliënten op zich, maar de druk die er soms achter ligt. Dingen moeten doen waar je eigenlijk niet achter staat, altijd alles maar willen doen omdat je je daar verantwoordelijk voor voelt, over grenzen gaan omdat een cliënt of collega iets van je verwacht en er niemand anders is die hulp kan bieden. Dat kost mij energie en daar gaat mijn lijf enorm veel pijn van doen.

Er wordt bezuinigd in de zorgsector, dat is natuurlijk niets nieuws. Maar hier zijn de cliënten de dupe van en daar heb ik moeite mee. Tevens zorgt dit ook voor een hoge werkdruk wat het werk op zich niet makkelijker maakt.

Omgang met de situatie

Wat ik nu wel besef is dat ik nu met een burn-out thuis zit vanwege mijn omgang met de huidige situatie. Iedereen maakt dezelfde situatie mee, maar niet iedereen gaat hier hetzelfde mee om.

Als ik werkdruk ervaar, betekent dat niet dat iedere collega werkdruk ervaart. Hoe je iets ervaart is dus deels afhankelijk van hoe je zelf met een situatie omgaat.

Het is voor mij daarom belangrijk om te leren anders met zo’n soort gelijke situaties om te gaan. Zodat ik mezelf weerbaar maak en geen tweede keer thuis kom te zitten met burn-out gerelateerde klachten.

Ik heb 4 punten waarvan ik weet dat ze belangrijk zijn, maar die ik nu toch wel beter wil gaan hanteren. Misschien dat ze ook bij jou van pas komen.

4 Tips: Fibromyalgie en werken in de zorg

In de zorg werken is fijn en dankbaar werk, maar het kan ook erg zwaar zijn. Onderstaande tips kunnen helpend zijn om het voor jezelf niet nog zwaarder te maken.

1. Vaker nee zeggen

Oké, als fibromyalgie patiënten horen we vaak dat we best wat vaker nee mogen zeggen. Maar als je hier als persoon altijd al moeite mee hebt gehad is dit niet iets wat je zomaar kunt veranderen. Het is een proces wat tijd nodig heeft.

Wat ik vaak deed was zonder na te denken het gewenste antwoord geven. Wat eigenlijk vaak tegen mijn principes in ging, maar als iemand hulp vraagt dan help je diegene. Tenminste dat dacht ik altijd te moeten doen.

Als iemand nu een vraag stelt probeer ik echt even voor mezelf na te gaan of ik datgene wat gevraagd wordt wil en of ik op dat moment in staat ben om het te doen. Als dit niet het geval is, zeg ik nee.

Want het is niet ‘verplicht’ om altijd ja te zeggen, ook al dacht ik van wel. Het is verplicht om naar mijn lichaam te luisteren en mijn grenzen te bewaken. Want er is niemand anders die dat voor mij doet.

Lees ook: Grenzen aangeven: Hoe doe je dat en wat levert het je op? >>

2. Blijf praten over jezelf en je gezondheid

Ik ben een binnenvetter, altijd al geweest ook. Ik vind het moeilijk om over mezelf te praten en wil mensen niet ‘opzadelen’ met mijn problemen, dus houd ik ze vaak voor me.

Op mijn werk weten ze dat ik fibromyalgie heb, maar eigenlijk praat ik er alleen over als er naar gevraagd wordt. Maar ik kan niet verwachten van anderen dat ze rekening met me houden als ik niet vertel hoe het met me gaat.

Klinkt natuurlijk logisch, maar ik wil niet degene zijn die altijd loopt te klagen. Nu zie ik in dat ik niet klaag als ik vertel hoe het met me gaat, maar dat ik mijn collega’s hier juist mee help. Alleen op deze manier weten zij wat ze van me kunnen verwachten en hoef ik geen toneelstukje op te voeren, want ook dat kost bergen energie.

3. Verantwoordelijkheid voor mijn eigen taken

Omdat ik me voor vrijwel alles verantwoordelijk voel, ben ik vaak nog met van van alles bezig als de cliënten naar huis zijn. Het lokaal opruimen, nog wat dingen afmaken, alles klaarzetten voor de volgende dag en zorgen dat alles er weer pico bello uitziet.

Dit doe ik terwijl collega’s tegen me zeggen dat dat niet nodig is, dus voor mij het voelt het als een taak maar eigenlijk is het een keuze die ik op dat moment maak.

Ík vind dat dat nodig is, niemand vraagt me om het op te ruimen, niemand zegt me dat ik moet zorgen dat alles klaar staat voor morgen.

Ikzelf ben degene die dat nodig vind en belast ik mijn lichaam op dat moment onnodig. Want tegelijkertijd heb ik er moeite mee dat ik alleen nog bezig ben terwijl ik dit in feite niemand kan kwalijk nemen. Ik heb overigens ook niemand om hulp gevraagd.. Dit brengt me meteen bij het volgende punt.

4. Verwachtingen loslaten

Iedereen heeft altijd bepaalde verwachtingen van een ander, maar lang niet iedereen spreekt deze uit. Net zoals ik. Ook ik verwacht vaak dingen van anderen en ben teleurgesteld als het niet gebeurt zoals ik verwacht had.

Verwachtingen zijn gereflecteerd op wat jij zelf zou doen in deze situatie als jij de ander was. Maar… niemand is hetzelfde 😉 Dus verwachtingen lopen vaak uit in een teleurstelling, terwijl de ander zich meestal van geen kwaad bewust is. Wat daarom belangrijk is – en wat ook ik meer moet doen – is vragen stellen.

Als ik aan het eind van de dag alleen het lokaal aan het opruimen ben terwijl mijn collega’s achter de pc zitten kan ik twee dingen doen:

1. Boos worden dat niemand komt helpen (dit is namelijk wat ik verwacht).
2. Of naar kantoor lopen en vragen of iemand komt helpen.

De kans dat een collega ja zegt is groot, maar het is wel aan mij om die stap te zetten.

Werken met liefde en plezier

Voor nu denk ik dat dit wel genoeg is om aan te gaan werken. Wellicht dat de 4 genoemde punten niet heel onbekend klinken, maar herhaling is nooit verkeerd. Dit heb je soms nodig om je weer even bewust te worden van jezelf. In de twee maanden dat ik nu thuis zit heb ik al heel veel geleerd, voornamelijk over mezelf. Jammer dat dit alles hier voor nodig was, maar het is niet anders. Ik kan er daarom maar beter het beste uithalen zodat dit de eerste en ook meteen de laatste keer is geweest.

Uiteindelijk denk ik dat de combinatie van fibromyalgie en werken in de zorg zeker mogelijk is, maar dat het wel van belang is om voor jezelf te kiezen.

Want werken in de zorg is dankbaar werk en ik doe het werk met liefde en plezier, maar om mezelf te beschermen zal ik toch echt meer aan mezelf moeten gaan denken. Als ik uiteindelijk weer met een fijn gevoel in de zorg wil werken.

Ik schreef eerder al een blog met 10 tips om werken met fibromyalgie te combineren, wellicht dat je daar wat aan hebt.

Werk jij toevallig ook in de zorg? Of doe je juist een heel ander beroep? Laat het gerust weten in een reactie onder dit bericht.