Wat ik geleerd heb van mijn burn out: die lat moet omlaag!

Ondanks het feit, dat mijn lichaam al lange tijd aangaf dat het genoeg was geweest, ging ik door. Iedere ochtend stond ik net zo moe op als dat ik ging slapen, mijn spieren deden steeds meer pijn en ik merkte dat ik achteruit ging in mijn conditie en kracht. Ik kon steeds minder hebben, huilde meer, was prikkelbaar en had nergens zin in. Toch ging ik door, tot het moment dat ik niet meer door kón gaan..  En hoe ellendig ik me hier ook door gevoeld heb, nu besef ik steeds beter dat ik deze situatie wel nodig heb. Omdat ik nu, door de burn out, éindelijk inzie dat het tijd is voor verandering.

Wat ik geleerd heb van mijn burn out: die lat moet omlaag!

Degene die mijn blogs regelmatig lezen weten dat ik vanaf november 2016 thuis zit van het werk, met burn out gerelateerde klachten. Tot een maand terug leek er geen verbetering in te zitten. Nog steeds extreem vermoeid, prikkelbaar, huilbuien, frustratie, machteloosheid en ga zo maar door.

Ik heb de laatste maanden vaak mijn neus gestoten omdat ik mezelf telkens overschat. Want het is niet alleen die burn out, ik heb ook nog altijd een lichaam wat niet altijd vooruit wil (en nu nog minder). Die combinatie valt me erg zwaar. Gelukkig gaat het sinds de laatste weken -in slakkentempo- steeds een klein beetje beter.

In gesprek met een coach

Ik heb 24 januari het eerste gesprek gehad met een coach. Ik had bij mijn teamleider gevraagd of dit mogelijk was, omdat ik merkte dat het me alleen niet ging lukken. De gesprekken zijn zwaar, heel zwaar. Anderhalf uur lang praten, praten, praten, over dingen waar ik helemaal niet over wil praten. Maar ik doe het toch, want ik weet dat dat het beste is, wil ik hier uiteindelijk weer uit komen.

De ene confrontatie na de andere wordt in mijn gezicht gesmeten, mijn spieren staan stijf, hoofdpijn begint op te komen en m’n energie voel ik letterlijk wegstromen tijdens deze gesprekken. Na zo’n sessie van 1 1/2 uur ben ik dan ook echt bekaf. Enerzijds ben ik toch blij dat ik dan nog 30 minuten moet autorijden voordat ik thuis ben. Muziek aan, volume vol open en heel hard zingen. De weg die ik moet rijden is voornamelijk snelweg, dus dat in combinatie met de muziek geeft me wel rust.

Maar eenmaal thuis breekt meestal pas echt de bom. Huilen, huilen, huilen.. Maar dat laat ik ook maar gewoon gebeuren, het moet er toch een keer uit en dat is oké. Gelukkig begin ik steeds meer te merken dat deze gesprekken wel nut hebben. Ik ben de laatste tijd heel veel aan het loslaten, hoewel ik dat erg moeilijk vind merk ik wel degelijk dat het me ook rust geeft, en dat is fijn. Een tijdje terug schreef ik een blog waarin ik vertelde dat ik mijn planning steeds meer loslaat, dat doe ik nog steeds en het bevalt me goed!

“Steeds vaker zat ik huilend op kantoor omdat ik het niet meer wist en toch bleef ik doorgaan..

Omdat ik wist dat dit verwacht werd, omdat ik wist dat er te weinig personeel zou zijn zonder mij, omdat ik mijn verantwoordelijkheid wilde nemen. Maar vooral, omdat ik die lat wilde halen. Mijn eigen lat die ver buiten mijn bereik ligt.”

Die lat moet omlaag!

Bij de gesprekken met de coach is er voornamelijk uitgekomen dat ik mijn eigen lat enorm hoog leg. Zelfs als ik op mijn tenen ga staan of spring kan ik er nog niet bij 😉 ha-ha. Van jongs af aan heb ik al de drang om me te bewijzen, om het allerbeste van mezelf te laten zien. Óók als dit eigenlijk niet haalbaar was. Ik kende mijn verantwoordelijkheden, wist wat er van me verwacht werd, wilde alles goed doen en streefde altijd naar perfectie.

Echter heeft juist dit me de das omgedaan. Natuurlijk werd dat gedrag als kind gestimuleerd, want hoe fijn was het dat ik altijd alles netjes deed, of alles op tijd afhad als dit gevraagd was? Deze complimenten heb ik dan ook veel gehad waardoor ik altijd wilde voldoen aan die ‘norm’ om het goed te doen voor anderen. Want daar wordt je voor beloond.

Maar helaas heeft dit zich ontwikkeld tot mijn grootste last. Want het streven naar perfectie, weten waar mijn verantwoordelijkheden liggen, weten wat er van me verwacht wordt dat is nooit veranderd. Integendeel, het is alleen maar erger geworden. Ik besef maar al te goed dat dit erger is geworden sinds ik ook zieker ben. Die lat heeft altijd enorm hoog gelegen, maar als ik mijn best deed kon ik dat wel halen. Het kostte wel bergen energie, maar onmogelijk was het niet. Voor mij voelde niets onmogelijk namelijk, want als ik iets wilde bereiken dan zóu ik het ook bereiken.

burn-out-roos-fibromyalgieblog

Alleen gaat dat nu niet meer, want hoewel ik steeds zieker ben geworden is die lat nooit omlaag gegaan. Eigenlijk is alleen maar de frustratie omhoog gegaan, omdat ik die lat niet meer kon bereiken. Daardoor ben ik steeds meer gaan streven naar perfectie, ik wilde taken goed voltooien en probeerde ik steeds meer controle uit te oefenen over alles wat wél nog mogelijk was. Zodat ik in ieder geval nog ergens controle over had.

Echter besef ik nu maar al te goed dat dat ook de reden is dat ik nu met een burn out thuis zit. Ik heb dit zelf veroorzaakt, niet bewust, maar uit onmacht. Een chronische ziekte verandert niet alleen de situatie waar je in zit, maar ook jou als persoon.

Mijn leven is op z’n kop gezet

Mijn leven is het afgelopen jaar nogal op z’n kop gezet. Terwijl ik Youri nog maar een aantal maanden kende is hij bij ons thuis ingetrokken, hij heeft lange tijd bij ons gewoond en dat was prima. Mijn ouders vonden dat niet erg en wij beide ook niet. Alleen kregen we steeds meer behoefte naar ons eigen plekje en sinds januari 2016 wonen we dan ook samen. Vanaf dat moment is alles veranderd.

Ik had niet meer mijn ouders die voor mij aan de rem trokken, of mij verplichtte om thuis te blijven van het werk. Er werd niet meer gekookt, de was werd niet meer voor me gedaan, het huis werd niet meer gepoetst. Ik moest op eigen benen gaan staan, samen met Youri dan wel, maar toch voelt het vaak als een eenzame strijd. Tegen mezelf.

Ik wilde voor Youri een leuke vriendin zijn, die lekker kookt, het huis schoonmaakt en de was doet als dit nodig is. Maar dit lukte me niet. Niet in combinatie met het werk en de zoektocht naar mijn eigen mogelijkheden. Want hoewel ik 21 jaar lang best wel wist wat ik wel en niet kon, is dat sinds we zijn gaan samenwonen weer helemaal veranderd. Dus opnieuw moest ik opzoek.

“Mijn moeder dacht dat ik tegen een burn-out aanzat en hoewel het me niet verbaasde, brak het me wel. Dat was namelijk níét wat ik wilde horen..”

Het werd steeds een beetje zwaarder

De nieuwe leefsituatie in combinatie met 21 uur werken (of soms meer) heb ik een aantal maanden volgehouden. Maar ik merkte dat het steeds zwaarder werd. Steeds vaker zat ik ’s morgens al huilend aan het ontbijt, omdat ik merkte dat ik me niet goed genoeg voelde om te gaan werken. Toch besloot ik vaak om te gaan. Want ‘als ik er eenmaal ben lukt het me wel’, collega’s zagen me achteruit gaan en vroegen steeds vaker hoe het ging, zelfs cliënten vroegen of ik slecht had geslapen, au...

Steeds vaker zat ik huilend op kantoor omdat ik het niet meer wist en toch bleef ik doorgaan.. Omdat ik wist dat dit verwacht werd, omdat ik wist dat er te weinig personeel zou zijn zonder mij, omdat ik mijn verantwoordelijkheid wilde nemen. Maar vooral, omdat ik die lat wilde halen. Mijn eigen lat die ver buiten mijn bereik ligt.

Die momenten van besef, dat het me eigenlijk niet lukt, vond ik enorm zwaar waardoor ik er niet aantoe wilde geven. Het voelde als falen. Terwijl ik nu denk: ‘had ik maar… dan had ik nu niet thuis gezeten.’ 

Burn-out-stamps-roos-fibromyalgieblog

Frustratie op het werk, controledrang thuis

Daarbij was het werk niet het enige waar ik vast liep. Die frustratie dat het me niet lukt op het werk, zette zich thuis om in controledrang. Opruimen, schoonmaken, de was doen.. Alles om maar het idee te krijgen dat ik tenminste nog érgens controle over had. Terwijl dit me alleen maar meer pijn bezorgde en ik uiteindelijk nog verdrietiger en gefrustreerder was.. Ik ging compleet over op de overlevingsstand en bleef. Maar. Doorgaan.. Doorgaan.. Doorgaan…

Tot het moment dat mijn lichaam een duidelijk stop signaal gaf en mijn moeder me verplichtte om een paar weken tot een maand thuis te blijven. Om even tot mezelf te kunnen komen en op te laden.

Zaterdag 12 november 2016

Ik was alleen thuis, Youri was een dag eerder al naar een vriend toegegaan waar hij ook bleef slapen. Prima, een dagje alleen thuis vind ik niet erg. Terwijl ik ’s middags mijn lunch wilde maken kreeg ik last van een drukkend gevoel op mijn borst en ik werd draaierig. Ik voelde mijn hartslag enorm snel gaan en hard kloppen. Mijn hartslag zat tegen de 130 slagen per minuut, na 20 minuten twijfelen wat ik moest doen, belde ik mijn moeder.

Ze moest die middag weg, maar als ik wilde zou ze naar me toekomen. Gezien het feit dat ze er dan pas na 30 minuten zou zijn vroeg ik haar of ze gewoon even aan de telefoon kon blijven, zodat ik tenminste niet helemaal alleen was. We hebben lange tijd gepraat, mijn hartslag bleef hoog. Dit werd ook niet bepaald minder toen mijn moeder het woord ‘burn out’ uitsprak. ‘Nathalie, denk je dat dit zou komen van alle stress van de afgelopen tijd?’ Natuurlijk dacht ik dat.. Ik besefte maar al te goed dat dit eigenlijk niets lichamelijks was, maar vooral geestelijk. Mijn moeder dacht dat ik tegen een burn out aanzat en hoewel het me niet verbaasde, brak het me wel. Dat was namelijk níét wat ik wilde horen..

Mama vertelde dat het nu meer dan ooit tijd was om aan mezelf te denken en de eerste stap zou zijn om me ziek te melde op het werk. Oh man, wat vond ik dát erg.. Het voelde echt als een verloren strijd. Het heeft daarom ook bijna een maand geduurd voordat ik mijn eerste update scheef op mijn blog, omdat ik het gewoon nog veel te confronterend vond.

Het besef dringt eindelijk door

Aan de andere kant besef ik nu ook dat ik en burn out nodig heb gehad, want zelf op de rem trappen deed ik niet. Ik ging continu door, ondanks het feit dat ik merkte en besefte dat dit niet goed voor me was. Doordat ik nu thuis zit, begint eindelijk het besef door te dringen hoe verdomd belangrijk het is dat ik wat vakar aan mezelf denk en die lat eens wat lager leg. Zodat ik er ook wat gemakkelijker bij kan.

In de afgelopen maanden dat ik met een burn out thuis zit heb ik enorm veel geleerd. Over mezelf, over mijn manier van doen, over mijn lichaam en vooral over wat ik wil. Ik probeer steeds meer dingen los te laten, het ‘moeten’ om te zetten in ‘willen’, luisteren naar mijn lichaam, aan mezelf denken, mijn grenzen aangeven en vooral heel dicht bij mezelf blijven. Want ik zeg het elke keer: dit wil ik nooit meer.

Doen wat nodig is

Daarom wil ik nu doen wat nodig is en mijn lichaam geven wat het nodig heeft. Gelukkig lukt dat steeds een beetje beter, maar toch merk ik nog in veel situaties dat het veel moeite kost om mijn ideaal beeld los te laten en dingen te laten voor wat het is. Maar ik weet dat ook dit weer tijd nodig heeft dus dat probeer ik het te geven. Daarnaast is positiviteit toch echt iets wat me staande houdt, ik mediteer vaker, hou me bezig met positieve affirmaties en probeer overal mijn les uit te leren.

Eind april loopt mijn contract af en ik zal niet ontkennen dat dit me bezig houdt, toch probeer ik ondanks dat niks te forceren en naar mijn lichaam te luisteren. Want wil ik écht herstellen van die burn out, zal ik dingen anders moeten aanpakken. Dus dat ga ik doen.

En niet door een trapje te kopen om bij mijn lat te kunnen, maar door die lat omlaag te halen.

Herken jij je in mijn verhaal? Laat gerust een berichtje achter, vind ik leuk! Dat kan onder dit bericht of via Facebook of Instagram 🙂

 


Volg FibromyalgieBlog via Facebook & Instagram

Begrijp hoe het acceptatieproces in elkaar steekt!

In dit gratis eBook leer je precies hoe de 6 fases van acceptatie eruit zien zodat jij het acceptatieproces leert begrijpen en daardoor méér grip krijgt op acceptatie. 

4 gedachten over “Wat ik geleerd heb van mijn burn out: die lat moet omlaag!”

  1. Heel herkenbaar verhaal. We worden met zn allen ook ontzettend uitgedaagd om die lat op onzichtbare hoogte te plakken, of dat nu reëel is of niet. We moeten dit, we moeten dat… Maar wat niet kan, kan niet. En daar houdt het wel op. Je kunt best eens rekken, maar als je niet genoeg hersteltijd neemt, krijgt of het je niet gegund wordt dan is de neerwaartse gang snel gevonden.
    Ik post morgen een berichtje over ‘goed genoeg’. Want we doen het echt wel goed genoeg! En wie dat niet vindt past niet bij jou… Eigenlijk is het bijna ‘onmogelijk simpel’.
    Sterkte, pas op jezelf en lieve groet x

    Beantwoorden
  2. Zo herkenbaar wat ik hier lees! Mij is, morgen een jaar geleden, hetzelfde overkomen.
    Met spoed naar ziekenhuis gebracht, ze dachten een hartaanval, bleek het idd ook om een burnout te gaan.
    De Fibromyalgie klachten had ik al paar jaar.

    Toen ik 6 maanden geleden ook nog eens te horen kreeg dat ik HSP ben, zonk de moed me in de schoenen. Wat moet ik nu in godsnaam! !!

    Keuzes maken dus. Ons huis verkocht en een appartement gekocht, minder te poetsen en alles gelijkvloers.

    Mijn baan 2 maanden geleden opgezegd en wil over enkele weken starten als zelfstandige. Mijn creativiteit ‘eindelijk’ gaan benutten.

    We hebben maar één leven, en we moeten proberen ervan te genieten, dat ben ik wijzer geworden afgelopen jaar. Het gaat met vallen en opstaan, maar lukken ……. dat zal het me zeker.

    Ik wens je veel succes en vastberadenheid toe, neem de tijd en dat gaat het ook jou lukken!

    Beantwoorden
  3. Helaas herkenbaar ik zit sinds oktober thuis met een burn-out en depressie. Net voor de feestdagen waren er geen hulpverleners die tijd hadden sta nu op een wachtlijst van drie maanden. Nu is mijn vader ook flink aan het sukkelen met zijn gezondheid (lymfklierkanker) en hij vorige week donderdag in het ziekenhuis opgenomen en mocht afgelopen dinsdag avond weer naar huis maar gisteren ging het weer niet goed dus weer opgenomen en aangezien ik enigstkind ben zit ik nu in een rollercoaster waar helaas geen tijd voor mij is hoe hard ik dat momenteel ook nodig heb. Ik krijg véél steun van mijn vriend maar je moet het toch allemaal alleen doen en dat valt soms niet mee. Maar ik ga gewoon door en zie straks wel weer hoe of wat nu moet ik er voor mijn ouders zijn en cijfer ik mezelf wel weg iets waar ik héél erg goed in ben. Ik weet het is niet goed maar wat moet ik anders hé.

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Besluister GRATIS de mini audiotraining voor een betere relatie met je lichaam! 🥰