Gezondheid-update: Kleine stapjes vooruit

Vandaag ga ik even persoonlijk doen, weer een kleine update over mijn huidige situatie en mijn gezondheid. De laatste gezondheidsupdate schreef ik 15 februari, alweer even terug dus. Tijd om je weer eens bij te kletsen!

Zoals je wellicht weet zit ik vanaf november thuis met een burn-out en was er tot de laatste update die ik schreef weinig verandering. Het ging niet slechter, maar ook niet beter. In die tussentijd is er toch wel het een en ander gebeurd waardoor het nu zoetjes aan de goede kant op lijkt te gaan.

Gezondheid-update: Kleine stapjes vooruit

Ik ben nog steeds in behandeling bij een coach en dat vind ik ook erg prettig. Door meerdere redenen heb ik afkeer tegen ‘praat-therapie’. De afgelopen jaren heb ik meerdere malen gesprekken gehad met maatschappelijk werk, de praktijkondersteuner van de huisarts, verschillende psychologen en een psychiater en ik voelde me er nooit erg prettig bij.

Daarnaast wist ik vaak wel wat ik moest zeggen om onder bepaalde dingen uit te komen dus het hielp me niet echt vooruit.

Daarom vond ik het best lastig om met een coach te gaan praten maar ik ben achteraf enorm blij dat ik de stap gezet heb. Het is een super prettige vrouw waar ik boos op kan worden zonder dat ze een kick geeft, waarbij ik mijn verhaal kan doen tot ik uitgeratelt ben, mijn emoties kan tonen en eerlijk kan zijn. Ja, dat was wat ik nodig had.

“Ik heb weer vertrouwen in de toekomst, in mezelf en in mijn lichaam. Hoewel ik nog verre van hersteld ben is het begin nu wel gemaakt en daar ben ik super blij mee!”

Er valt steeds meer op z’n plaats

Het zijn telkens gesprekken van anderhalf uur, na zo’n gesprek ben ik meestal ook echt helemaal op. Ik heb enorm veel gehuild tijdens deze gesprekken en er is veel losgekomen.

Maar ik merk ook dat er nu steeds meer op z’n plaats valt waardoor ik beter begrijp waarom ik bepaalde dingen doe en steeds bewuster word van mijn eigen handelingen. Dat is al erg fijn, hoewel ik nog niet echt veel verder kom dan bewustwording. Er ook echt naar handelen is punt 2, maar dat komt wel.

Degene die me via Instagram volgen konden eerder al zien/lezen dat mijn contract wat nog loopt tot eind april, niet wordt verlengd. Dit had ik wel verwacht, maar toch was het even een klap in m’n gezicht. De beslissing was definitief, mijn baan als ondersteunend begeleider in de gehandicaptenzorg, waar ik bijna 2 jaar werk en anderhalf jaar stage heb gelopen is écht afgelopen..

Tijdens dit gesprek met mijn teamleider en iemand van PenO werd me duidelijk gezegd dat het niet aan mijn manier van werken ligt, want daar hebben ze niets op aan te merken. Maar dat mijn herstelproces nog te onzeker is en er in de afgelopen maanden weinig vooruitgang geboekt is werd mijn contract beëindigd.

En dat begrijp ik helemaal.

^ Dit inspiratiekaartje trok ik een paar dagen geleden, dat kwam op het goede moment! Toeval bestaat niet.. 😉

Verdriet en opluchting

Woensdag heb ik veel gehuild, het deed me pijn. Niet zo zeer omdat ik daar perse wilde blijven werken, maar omdat ik word afgewezen om dingen waar ik geen grip op heb. Het voelde niet eerlijk want ík wil zo enorm graag, maar mijn lijf houdt me tegen. Het is confronterend, om afgewezen te worden omdat je ziek bent. Dat was vooral hetgeen wat me verdrietig maakte.

Gelukkig ging het donderdag al stukken beter. Enerzijds moest ik nog even verwerken wat er gebeurd was maar anderzijds voelde ik me enorm vrij. Ik zat zelfs beter in m’n vel en had weer wat meer energie. Ja, het had me echt goed gedaan. Ik merkte dat er echt een last van mijn schouders was gevallen, terwijl ik niet bewust was van het feit dat het werk me nog zo veel druk bezorgd. Ook al zit ik thuis. Ik besefte dat het werk me alsnog behoorlijk benauwde en dat deze keuze goed is. Hoe confronterend het ook is.

Een week na dat ik te horen kreeg dat mijn contract niet verlengd word had ik nog een gesprek met mijn coach en teamleider. Omdat het belangrijk was dat mijn teamleider op de hoogte was van mijn vorderingen. Maar voor mij voelde dat gesprek een beetje als mosterd na de maaltijd..

Als er één deur sluit, gaan er weer nieuwe open

Het feit dat ik vanaf mei geen baan meer heb zorgt natuurlijk wel voor wat kopzorgen. Maar toch probeer ik dat zo veel mogelijk los te laten en mogelijkheden te bekijken. Want blijven zitten in die angst, helpt me niet verder en zal niet zorgen voor geld op mijn rekening. Dus er is werk aan de winkel.

Als er één deur sluit, gaan er weer nieuwe open. Ik vertrouw erop dat alles gebeurd met een reden, daarvoor heb ik al genoeg meegemaakt. Dus ook dit, gebeurt niet zomaar. Juist dat geeft me kracht, dat er nu weer ruimte is voor nieuwe mogelijkheden, die ikzelf mag invullen.

Vrijer om te ondernemen

En ik gá ze invullen! Want eind september vorig jaar heb ik me ingeschreven bij de KvK. Nu ik weet dat mijn contract niet verlengd wordt voel ik me ook stukken vrijer om te gaan ondernemen, om te doen wat ík leuk vind en wat bij me past. Werken op een manier dat ik er energie uit haal en mijn lichaam niet te veel belast.

Daarom ben ik veel aan het brainstormen over mijn blog, Fibromyalgieblog.nl. Om dingen te bedenken en creëren waarmee ik jou als lotgenoot nóg meer kan helpen. Want dat is wat ik het aller fijnste vind, anderen mensen helpen en ondersteuning bieden. Op welke manier dan ook.

Aanpassen van dag tot dag

Nog steeds ben ik niet de oude en gaan mijn dagen met ups en downs. De ene dag gaat het beter dan de ander en dat is oké. Het lukt me steeds beter om mijn lichaam te geven wat het nodig heeft, minder streng te zijn voor mezelf en de lat wat lager te leggen.

Als ik ‘s middags behoefte heb om te slapen, ga ik slapen. En heb ik ‘s avonds om 22.00u nog energie? Dan ga ik het niet meer forceren om te gaan slapen, maar profiteer ik van de energie die ik op dat moment nog heb en tik ik nog even een blog, of twee. Ik probeer het ‘moeten’ los te laten en meer te leven van moment tot moment, zonder strakke planning. En dat doet me goed.

Vertrouwen in de toekomst

Stiekem durf ik best te zeggen dat ik enorm dankbaar ben voor mijn burn-out. Omdat ik in de afgelopen maanden enórm veel geleerd heb, mezelf beter heb leren kennen en nu weer wat ik écht wil. Ondernemen, eigen baas zijn en eigen keuzes maken. Werken op een manier die bij me past en goed voor me is.

Eindelijk kan ik zeggen, dat het weer wat beter met me gaat. Ik heb weer vertrouwen in de toekomst, in mezelf en in mijn gezondheid. Hoewel ik nog verre van hersteld ben is het begin nu wel gemaakt en daar ben ik super blij mee! Dat geeft weer wat hoop.

Dus lieve mensen, hou vooral mijn blog goed in de gaten want er komen leuke, hele leuke dingen aan! 😀

Mijn vorige blogpost ging over de valkuilen van perfectionisme. Nog niet gelezen? >>

Volg je me trouwens al op Facebook en Instagram? Doen hoor! Je bent van harte welkom.