Iedereen, met of zonder fibromyalgie, krijgt er wel mee te maken: grenzen aangeven. Tegen een ander kunnen zeggen dat je hulp nodig hebt, dat het nu niet uitkomt, een afspraak afzeggen en weten wanneer je rust moet nemen.
Grenzen aangeven is belangrijk omdat je op deze manier je energie kunt bewaken en niet te veel van je lichaam vraagt. Maar tegelijkertijd is het aangeven van grenzen ook iets wat heel lastig kan zijn.
Ik heb er zelf ook lange tijd moeite mee gehad, maar omdat ik inmiddels weet hoe belangrijk het is, houd ik er steeds meer rekening mee. Ik deel graag met je hoe je grenzen kunt aangeven en wat grenzen aangeven je oplevert.
Grenzen aangeven: hoe doe je dat en wat levert het je op?
Zoals ik wel vaker heb verteld heb ik best wel moeite gehad met het aangeven van mijn grenzen. Gelukkig gaat dat steeds beter maar het is een hele opgaven, zeker als je niet gewend bent dat te doen.
Toch is het enorm belangrijk om hier tijd en energie in te steken om grenzen aangeven te leren. Je hebt er namelijk de rest van je leven profijt van.
Leer eindelijk jouw grenzen kennen én aangeven
Tijdens de masterclass over grenzen op dinsdag 13 juni. Je gaat ontdekken waar jouw grenzen liggen en ik leer je hoe je deze makkelijker kunt aangeven. Zodat je jezelf niet telkens meer voorbij rent, maar beter in balans komt.
De masterclass is online. Er wordt een opname gemaakt voor degene die er niet live bij kunnen zijn.
Mijn ervaring met grenzen aangeven
Persoonlijk ben ik iemand die altijd voor de ander klaar staat, doet wat me gevraagd wordt, mezelf gemakkelijk op de tweede plaats zet én ik beschik over behoorlijk wat pleasegerdag.
Ik ben altijd gemakkelijk over mijn grenzen heen gegaan omdat ik vond dat ik anderen van dienst moest zijn. Ongeacht hoe ik me voelde en of ik daar ook echt toe in staat was. Ik deed het.
Maar ook omdat grenzen aangeven gewoon echt confronterend kan zijn.
“Dat grenzen aangeven makkelijk is zal ik absoluut niet zeggen. Het is een heel leerproces maar uiteindelijk heb je er je leven lang profijt van.”
Ik vergat te luisteren naar mijn lichaam
Het nadeel hiervan is dat ik daar zelf de dupe van werd. Iedere keer opnieuw. Want op het moment dat ik ‘ja’ zeg tegen de ander, roep ik keihard ‘nee’ tegen mezelf en ga ik dus met topsnelheid over mijn grenzen heen.
Met als gevolg dat mijn energie in rap tempo minder werd, mijn spieren zeer begonnen te doen en ik hoofdpijn voelde opkomen. En dat alles, om de ander van dienst te kunnen zijn. Jaren lang, iedere keer weer.
Waarom? Omdat ik vond dat het moest. Ik wilde doen wat ik altijd deed, ik wilde andere van dienst zijn en laten zien dat ik wél van alles kon. Helaas vergat ik daardoor te luisteren naar mijn lichaam en keek ik niet naar wat ik écht nodig had.
Tot ik me steeds meer bewust werd wat ik mezelf eigenlijk aandeed, keer op keer. Waarom vond ik het zo belangrijk wat anderen vonden? Waarom koos ik nooit eens voor mezelf?
Ik kon er geen nuttig antwoord op geven maar wist wel dat het belangrijk was dat ik dit wél zou gaan veranderen. Dus daar ben ik mee begonnen.
Mede door mijn burn-out heb ik me maar al te goed gerealiseerd dat er niemand in mijn leven belangrijker is dan ikzelf. En dat als ik niet goed voor mezelf zorg, dat niemand anders er is die dat doet.
Dus ik wist wat me te doen stond: grenzen aangeven en vooral bewaken. Want zodra ik er overheen ga zeg ik nee tegen mezelf, en dat wil ik niet meer.
Waarom is grenzen aangeven zo moeilijk?
Wat ik het moeilijkste vond (en soms nog steeds vind) aan grenzen aangeven is het idee ‘wat de ander zal vinden’.
Altijd was ik bezig met datgeen wat de ander zou denken als ik alwéér zou afbellen of nee zou zeggen tegen hetgeen dat gevraagd wordt.
“JIJ bent de belangrijkste persoon in je leven. Onthoud dat alsjeblieft héél erg goed. Zorg voor jezelf, zoals je dat voor anderen ook zou doen.”
Mijn keuze was dus vrijwel altijd gebaseerd op datgene waarvan ik dacht dat van me verwacht werd (snap jij het nog?). Ik gaf gewenste antwoorden en liet gewenst gedrag zien, omdat ik vond dat ik dat moest. En omdat ik dacht dat de ander dat ook van me verwachtte.
Het is heel moeilijk om hier verandering in te brengen als je keuzes altijd gebaseerd zijn op datgeen wat de ander vindt. Zelf gaf ik steeds vaker antwoord zonder überhaupt na te denken over de vraag. U vraagt, Nathalie deed.
Maar waarom, als ik hier zelf zo’n last van kreeg?
Grenzen aangeven = confrontatie met jezelf
Ik wilde de ander niet teleurstellen, of dat hij of zij zou denken dat ik me aanstel. Nee, ik wil altijd laten zien ‘dat ik het waard ben’ en ‘dat ik dat óók allemaal kan’.
Dat ik niet anders ben, en gewoon kan functioneren ongeacht mijn klachten. Maar ook tegenover mezelf wilde ik gewoon doorgaan zoals ik altijd deed, omdat ik niet wilde toegeven dat ik iets niet meer kon.
Grenzen aangeven is moeilijk omdat het tegelijkertijd confronterend tegenover jezelf is. Door nee te zeggen tegen de ander of een afspraak af te zeggen omdat dat op dat moment nodig is benadrukt dat je dingen niet kunt en leuk is dat natuurlijk niet.
Je wíl zo graag van alles ondernemen en de ander helpen en als dat niet haalbaar is, is dat simpelweg klote. Dus doen we het lekker toch.
Hoe verander je dit?
Door continu maar alles te blijven doen – ook al is het eigenlijk niet mogelijk – zullen pijnklachten toenemen.En de frustratie trouwens ook.
Het belangrijkste onderdeel om dit gedrag te doorbreken is bewustwording. Als je je bewust bent van je handelingen ben je al halverwege.
Wat ik merk is dat ik in het verleden zonder dat ik me er bewust van was al ‘ja’ had gezegd op de vraag van een ander, en onbewust alles deed wat me gevraagd werd.
Maar ook dat ik mijn to-do lijstje afwerkte tot het klaar was, omdat ik vond dat dat moest.
Pas later kwam het besef: ‘Oh, ja. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen.’
Sta stil bij de vraag van een ander (of de vraag van jezelf)
Probeer de eerstvolgende keer dat iemand iets van je vraag eens stil te staan bij wát de ander nou eigenlijk van je vraagt. En ben bewust of je antwoord geeft vanuit je eigen belangen of een gewenst antwoord geeft. Het is niet erg om een gewenst antwoord te geven, als je je er maar bewust van bent.
Ik heb vaak genoeg iets gedaan waarbij ik dacht: ‘Oké Nathalie, je hebt nu ja gezegd op de vraag van de ander terwijl dit ten koste gaat van je eigen lichaam. Waarom..?’
Ik kan zeggen, als dit maar vaak genoeg gebeurt ga je steeds meer nadenken en wordt je steeds meer bewust van de keuze die je maakt.
Ik wilde veranderen
Omdat ik me steeds meer bewust werd van het feit dat ik antwoord gaf op een manier zoals het verwacht werd, wilde ik dit gaan veranderen.
Want eerlijk is eerlijk; ik voelde me best stom als ik zo voor een ander bezig was terwijl ik voelde dat ik mezelf tekort deed.
Dit geldt ook voor de dagjes weg waarbij ik mezelf telkens overvroeg, de dingen die ik mezelf oplegde in het huishouden en telkens over mijn grens gaan voor werk.
Ik wilde het niet meer. Niet meer continu die pieken en dalen maar terug naar balans.
Vraag jezelf daarom de volgende dingen eens af:
- Is het noodzakelijk dat het nú gebeurd?
- Ben ik lichamelijk in staat deze taak uit te voeren?
- Wat zegt mijn gevoel?
- Kan het wachten tot morgen?
- Wat gebeurt er als ik het laat liggen?
- Wat is op dit moment het allerbelangrijkste?
Probeer die vragen eens bewust aan jezelf te stellen. Zelf ervaar ik dat ik 9 van de 10 keer het werk best wel even kan laten liggen. Als het op dat moment voor mij niet haalbaar is, probeer ik het ook niet te doen. Grenzen aangeven..
Dus niet alleen in dienst van een ander, maar ook tegenover jezelf is het heel belangrijk om bewust te worden van wat je doet en waarom je dat doet.
Net zoals ‘ja’ is ‘nee’ ook gewoon een antwoord
Voor mij was grenzen aangeven lange tijd niet het mogelijk, althans dat dacht ik. Nee was in mijn ogen geen optie. Ze wilde ja horen dus zei ik ja. Wat mij geholpen heeft, is om er bewust van te worden dat een vraag net zo goed met nee beantwoord mag worden.
Een vraag houdt in dat je altijd zelf nog de keuze hebt wat je er mee doet. (Dat is de hele bedoeling van een vraag).
Natuurlijk zou de ander het enorm fijn vinden als je gewoon doet wat er gevraagd wordt, maar dat is jouw taak niet. De ander heeft een probleem en het is niet jouw verplichting dat op te lossen (ook al weet ik ook heel goed dat dat wel zo kan voelen). Dit geldt ook weer voor de keuzes in dienst van jezelf; nee zeggen mag.
Als iemand je iets vraagt, of jijzelf vindt dat je iets moet doen, ben dan bewust bezig met je antwoord. Voordat je op automatische piloot ‘ja’ roept en weer doorgaat.
Heb je op dat moment behoefte aan rust? Ben je er lichamelijk niet toe in staat? Past het niet bij je? Nee zeggen mag, maak daar gebruik van!
Leer eindelijk jouw grenzen kennen én aangeven
Tijdens de masterclass over grenzen op dinsdag 13 juni. Je gaat ontdekken waar jouw grenzen liggen en ik leer je hoe je deze makkelijker kunt aangeven. Zodat je jezelf niet telkens meer voorbij rent, maar beter in balans komt.
De masterclass is online. Er wordt een opname gemaakt voor degene die er niet live bij kunnen zijn.
Zeg wat vaker ja tegen jezelf
Door ‘ja’ te zeggen tegen een ander roep je keihard ‘nee’ tegen jezelf. Probeer daarom eens wat vaker ‘ja’ tegen jezelf te zeggen.
Iedereen heeft grenzen alleen die van jou rijken misschien wat minder ver, so be it! Dat wil niet zeggen dat je het moet negeren. Grenzen aangeven doe je om jezelf en je lichaam te beschermen.
Vergelijk jezelf niet met anderen
Misschien vind je zelf dat je een heleboel gewoon ‘moet’ doen omdat iedereen dat doet. Ik zal je zeggen, laat dat los want dat is de grootste onzin die er is 😉 (Ik spreek uit ervaring..).
Je hebt fysieke klachten en iedereen waarmee je jezelf vergelijkt heeft dat waarschijnlijk niet, dus zeg nou zelf: dat is niet echt een reële vergelijking, of wel?
“Grenzen aangeven is niet zwak, het zal je juist heel wat sterker maken!”
Ik snap het wel, heel goed zelfs. Ik heb mezelf ook vaak vergeleken met klasgenoten, leeftijdsgenoten, vrienden, collega’s, mijn zus, noem maar op. Maar wat levert het me op?
Een berg frustratie omdat ik zie dat zij een hoop meer kunnen dan ik kan. Voel ik me daar beter door? Nee.. Ik kan niet mijn leven lang blijven proberen te doen wat anderen allemaal kunnen, want daarmee maak ik mijn eigen leven niet leuker.
Integendeel.. 😉
Jij bent het allerbelangrijkste
Wat ik eerder ook al zei: JIJ bent de belangrijkste persoon in je leven. Onthoud dat alsjeblieft héél erg goed. Zorg voor jezelf, zoals je dat voor anderen zou doen.
Neem je rust als dit nodig is, slaap een paar uur extra als je hier behoefte aan hebt, luister naar je lichaam en handel daarnaar. Pas dagjes uit aan, praat met je leidinggevende en doe vaker at voor jou het beste is.
Niemand zal voor jou op de rem trappen.
Grenzen aangeven: wat levert het je op?
Dat grenzen aangeven makkelijk is zal ik absoluut niet zeggen. Want hoewel ik veel heb geleerd en dondersgoed weet hoe het in elkaar steekt, heb ik er zelf soms ook nog moeite mee.
Het is een heel leerproces maar uiteindelijk heb je er je leven lang profijt van.
“Eerlijk is eerlijk; ik voelde me best stom als ik zo voor een ander bezig was terwijl ik voelde dat ik mezelf tekort deed.”
Als je leert om je grenzen aan te geven (en je daar ook niet schuldig bij te voelen), leer je steeds meer hoe fijn het eigenlijk is om wat vaker voor jezelf te kiezen. Om gewoon te doen wat je nodig hebt en wat goed voelt.
Het voordeel van grenzen aangeven is dat je beter voor je lichaam zorgt en dus ook minder pijn zult hebben en minder vermoeid zal zijn. Want over je grenzen gaan en voor de ander kiezen gaat gepaard met stress.
En we weten het allemaal: stress is killing bij fibromyalgie!
Grenzen aangeven kun je leren
Het lijkt misschien een hele opgaven, maar zoals ik eerder zie: begin met bewustwording. Denk na over de keuzes die je maakt en probeer steeds vaker voor jezelf te kiezen. Je zult merken dat het je goed doet!
En doe je iets voor de ander terwijl je liever ‘nee’ had gezegd? Blijf hier niet te lang in hangen, ben je bewust van je keuze en probeer het de volgende keer anders aan te pakken of kom terug op je keuze.
Door te blijven proberen zul je merken dat het steeds wat makkelijker zal worden.
Wil je nou écht alles leren over grenzen: volg dan op dinsdag 13 juni mijn masterclass over grenzen leren kennen & aangeven.
Blijf vooral dicht bij jezelf
Maak je je druk om de mensen die je kunt verliezen als je voor jezelf kiest? Vooral niet doen. De mensen die je achterlaten omdat je niet doet wat ze vragen, of omdat ze je niet begrijpen zullen dat ook nooit gaan doen.
De mensen die echt van je houden en om je geven zullen je niet verlaten omdat je keuzes maakt die voor jou het belangrijkste zijn. Zij willen dat het goed met je gaat, dus zullen ze je keuzes respecteren. Probeer vooral duidelijk te zijn en heel dicht bij jezelf te blijven. Maak keuzes die echt bij je passen.
Grenzen aangeven is niet zwak, het zal je juist heel wat sterker maken! Maar onthoud: ‘Good things don’t come easy.’
Meld je aan voor het FibromyalgieBlog Membership en volg de masterclass waarin je alles leert over grenzen!
Lukt het jou om je grenzen aan te geven? Hoe ga jij om met vragen van anderen (en van jezelf)?
Nog even verder lezen?
Begrijp hoe het acceptatieproces in elkaar steekt!
In dit gratis eBook leer je precies hoe de 6 fases van acceptatie eruit zien zodat jij het acceptatieproces leert begrijpen en daardoor méér grip krijgt op acceptatie.
Wauw weer een prachtige blog neergeschreven! Dit komt goed uit want hierover heb ik deze week les gehad tijdens mijn revalidatietherapie dus ga hem uitprinten en in men buurt houden, heb hem gelijk gedeeld voor de andere cursisten in men klas ? Bedankt!
Ohh wat super fijn om te horen Tamara, dankjewel! Ik waardeer het enorm dat je mijn blog gedeeld het met je mede cursisten! Hopelijk kunnen zij er ook iets mee 🙂 En heel graag gedaan, dat weet je! 😀
Succes met je revalidatie en veel liefs X
Ja ze hebben er zeker veel aan gehad. Er zijn al verschillende mensen die normaal iets zouden gepland hebben staan om anderen te helpen terwijl ze er zelf niet toe in staat waren door vermoeidheid en pijn. En door jou verhaal te lezen hebben ze voor zichzelf gekozen en nee tegen anderen gezegd en ja tegen zichzelf. Echt top! Ik kijk elke keer weer uit naar een nieuwe blog van jou. Bedankt!
Waauw, Tamara. Dat vind ik echt heel bijzonder om te horen!! Wat super zeg! Ik word er een beetje stil van, haha. Ik ben echt enorm blij dat ik zo’n hulp kan bieden met mijn blogs.
Dankjewel voor je berichtje.
Fijne avond nog! 🙂
Tranen in mijn ogen. Wat is dit goed geschreven! Dit zou iedereen moeten lezen. Zo is het inderdaad. Ik heb ook heel veel moeite om mijn grenzen aan te geven! Na het lezen van deze blog denk ik er al anders over. Ik ga dit ook echt aan andere laten lezen, zodat ze snappen hoe het zit. Dank je wel!
Dank je wel! Fijn dat mijn blog je geholpen heeft 🙂
Is hier ook een boek over geschreven over fybromyalgie inplaats van bloggen
Hey Annelies, ik heb wel een eBook over acceptatie: https://www.fibromyalgieblog.nl/ebook-challenge-accepted/
Wat mooi en duidelijk beschreven. Dit is zo herkenbaar voor mij.
Het heeft voor mij jaren geduurd om ook eens nee te zeggen en niet schuldig te voelen en ook belangrijk, minder verantwoordelijk te voelen.
Ik ben nu aan het leren om alles in blokjes te doen en niet te veel afspraken in de week te maken.
Hooguit 2 en dat is incl. mijn yoga, en voldoende rust momenten in te plannen.
Na het lezen van dit blog is mij zoveel duidelijk geworden .
Nogmaals dank.
Wat fijn om te horen Noor! Dankjewel voor je reactie. Goed dat je zo aan het zoeken en leren bent om dingen anders te gaan doen, dat gaat je zeker vooruit helpen! X