‘Had ik vroeger maar wat meer genoten’, een zin waar ik laatst even heel bewust mee bezig was. Voor dat ik ziek was, was alles zo vanzelfsprekend, er waren minder grenzen, keuzes waren makkelijker gemaakt en ik kon vrijwel alles doen wat ik wilde. Nu ik ziek ben besef ik pas hoe waardevol dat eigenlijk was. Maar toen was het zo normaal, dat ik er nooit echt bij stil stond. Ik ging er namelijk niet vanuit dat er een dag zou komen dat het niet meer zo makkelijk ging.
‘Had ik maar wat meer genoten toen ik nog gezond was’
Pas als je iets verliest, realiseer je wat het eigenlijk voor je betekende. Zo ook met je gezondheid, tenminste dit heb ik zo ervaren. Een goede gezondheid is vaak vanzelfsprekend. Het lijkt zo normaal om te kunnen doen wat je graag doet, dat je echt niet bij ieder moment stilstaat. Maar als je ziek wordt, en je leven totaal veranderd, besef je soms pas hoe fijn het was om ‘gewoon’ alles te kunnen.
Ongeveer een maand geleden zijn mijn moeder en zus samen naar Italië op vakantie geweest. Ze hebben er heel veel gewandeld en ik heb genoten van de foto’s en video’s die ik toegestuurd kreeg. Ik had het er al met mijn vriend over dat mij dat niet zou lukken, zo’n vakantie, maar het deed me eigenlijk weinig. Ik denk omdat ik ‘gewend’ ben aan het feit dat zo’n dingen me niet zouden lukken. Nadat ze terug waren van de vakantie hebben ze me beide weer helemaal bijgepraat met alles wat ze hadden gedaan en meegemaakt. Van beide kreeg ik te horen dat ze het er samen over hebben gehad dat mij dat niet zou lukken om zo veel en lange wandelingen te maken. En dat ze dit jammer vonden. Nee dat klopt, dat zou me niet lukken. En het is ook wel jammer maar ook hier had ik vrede mee.
Ik kon dat ooit wel..
Een paar dagen later had ik het met mijn vriend over vakantie. Hij had het over een vakantie waar hij ooit geweest was waarbij hij ergens heel stijl omhoog moest lopen, ‘dat was echt niks voor jou geweest!’ zei hij lachend. Ik lachte en zei ‘nee, dat denk ik ook niet.’ Toen ben ik er eigenlijk pas over na gaan denken. Over het feit dat ik dat wél ooit kon. Ik ging nadenken over de vakanties met mijn ouders en zus in België en Duitsland, waarbij we iedere dag lange wandelingen maakten door de bergen. Hoe gemakkelijk ik toen overal aan mee kon doen. Dat ik nergens rekening mee hoefde te houden.
Ik sprak uit naar mijn vriend dat ik die dingen wel ooit kon, en dat het nu best raar voelt dat ik het niet meer kan. Want hoewel het ondertussen wel normaal voor me geworden is dat ik bepaalde dingen niet kan, was ik er op dat moment even heel bewust van en stiekem deed dat toch wel pijn. Want ik kón het ooit wel.
Niet alleen met (wandel)vakanties is dit het geval, er is wel meer wat ik heb moeten inleveren. In de afgelopen jaren heb ik hier mijn weg wel in gevonden en ik heb er vrede mee. Maar dat wil niet zeggen dat het soms nog wel confronterend kan zijn om te beseffen dat je bepaalde dingen die je graag deed, niet meer kunt. ‘Had ik vroeger maar wat meer genoten’, ja.. misschien wel. Ondanks dat ik er soms een beetje van baal, dat ik dat toen niet meer gedaan heb maakt het me nu ook wel weer heel bewust. Bewust van het feit dat ik ook nu meer mag genieten van alles wat ik doe en wat ik kan.
Meer genieten van de kleine dingen
De afgelopen jaren heb ik onwijs veel geleerd van fibromyalgie en één ding daarvan is dat ik toch wel meer kan genieten van de kleine dingen en ook veel meer bewust bezig ben met de leuke dingen die ik meemaak. Juist omdat het nu niet meer zo vanzelfsprekend is dan dat het ooit was. Kleine dingen maken me nu gelukkiger dan grote dingen voor ziek werd ooit konden. Als je alles dreigt te gaan verliezen, besef je pas wat je hebt en hou je vast wat je vast kúnt houden. De simpelste dingen zijn bijzonder, de kleinste uitstapjes zijn geweldig en de dingen waarin ik nog nooit iets moois had gezien, schitteren nu als diamanten. Het leven verandert gewoon als je ziek wordt, ook de manier hoe je naar dingen kijkt.
Dus ik neem het mezelf niet kwalijk, dat ik ‘vroeger’ niet meer genoten heb dan ik heb gedaan. Ik wist niet beter. Alles was zoals het was, en dat was oké. Ik dacht niet na over het feit dat het ooit anders zou kunnen zijn (misschien maar goed ook). Ik ben dankbaar voor de lichamelijk gezonde jaren die ik heb gehad, waarin ik kon doen wat ik graag wilde. Dankbaar dat ik die bergen op kon lopen, dat ik opstap kon tot in de late uurtjes, dat ik festivals kon bezoeken en impulsieve dingen kon ondernemen. Ik ben dankbaar dat ik heb mogen ervaren hoe het is om ‘vrij’ te zijn. Zodat ik nu ook weet waar ik het allemaal voor doe.
Ook als je fibromyalgie hebt kun je genieten
Ik ben dankbaar dat ik geleerd heb hoe belangrijk het is om te genieten van het leven, van de dingen die je doet, ervaart en meemaakt. Want hoewel ik dat voordat ik ziek was misschien niet bewust heb gedaan, geniet ik nu meer dan ooit. Ik geniet van de kleine dingen, de uitstapjes die ik kan maken en van mensen die ik lief heb om me heen.
Ik ben pas echt intens gaan genieten, vanaf het moment dat ik wist dat dingen niet meer vanzelfsprekend zouden zijn. En ik kan je één ding zeggen: ook als je fibromyalgie hebt is dat echt mogelijk!
