Chronisch ziek zijn, en dan zeker onzichtbaar ziek kan veel onbegrip veroorzaken voor de buitenwereld. Voor jezelf voornamelijk frustratie, want hoe moeilijk is het als niemand ziet wat er met je aan de hand is? Je wil van alles en anderen hebben verwachtingen van je die je niet altijd waar kunt maken. Fibromyalgie is onvoorspelbaar, dus je zult soms afspraken af moeten zeggen of je plannen moeten wijzigen omdat het even niet anders kan.
Maar, hoe vaak zeg jij sorry omdat je pijn hebt of omdat je boos bent of verdrietig? Ik betrap mezelf er op dat ik dit met regelmaat doe.. En daar wil ik graag verandering in brengen. Ik zal je vertellen waarom.
Hoe vaak zeg jij sorry op een dag?
Sorry zeggen
Op het moment dat je je excuus aanbied geef je toe dat je iets fout hebt gedaan. Als ik sorry zeg van wegen mijn pijn voel ik me vaak machteloos en niet goed genoeg. Het is een confrontatie omdat ik inzie dat er dingen zijn die me niet lukken; waar ik dus mijn excuus voor aan bied.
Hoe voel jij je als je sorry zegt omdat dingen niet lukken of omdat je je dag even niet hebt?
Waarschijnlijk voel je je daarna niet beter. Sorry zeggen zorgt vaak voor een negatief beeld. (Hoewel het op sommige momenten natuurlijk wél erg belangrijk is). Als je al een laag zelfbeeld hebt kan de gewoonte van sorry zeggen dit beeld nog meer verlagen. Het geeft een gevoel van ongelijkwaardigheid.
Sorry zeggen is prima om een fout toe te geven; het toegeven van je fouten geeft aan dat je sterk bent. Maar als je chronisch ziek bent heb je niets om toe te geven. Het overkomt je, en dat is al vervelend genoeg voor jezelf.
Heb je grip op de dingen waar je sorry voor zegt?
Vaak zal het ook zo zijn dat je er zelf niets aan kunt doen dat iets niet lukt of omdat je emotioneel bent. Je bent chronisch ziek en elke dag verloopt anders. Dit heb je niet in de hand. Mensen in je omgeving die je lief hebben snappen dat je soms moet afhaken, die snappen dat je soms niet te genieten bent en die begrijpen echt wel dat het niet altijd makkelijk voor je is om met een chronische ziekte te leven. Deze mensen willen niet dat je sorry zegt; ze willen dat je goed voor jezelf zorgt. En als daar een dagje rust voor nodig is zullen ze dat begrijpen.
‘Sorry voor mijn verdriet’
Frustratie en verdriet zijn twee emoties die veel aanwezig kunnen zijn als je chronisch ziek bent. In mijn blog ‘Chronisch ziek; kan het even op pauze?‘ vertel ik hoe ik met deze emoties omga. Want hoe vaak ik positiviteit ook stimuleer, het blijft belangrijk om ook je frustratie en verdriet af en toe te uiten.
Ook hier zeggen we vaak sorry voor. Maar hoe reëel is het om je excuus aan te bieden voor iets wat je voelt? Ook op deze situaties heb je geen grip. Je hoeft hier geen sorry voor te zeggen, laat het er vooral zijn zodat je het daarna kunt loslaten. Als je kunt loslaten zal ook voor jou het zonnetje weer tevoorschijn komen 🙂
Ook hier geldt weer hetzelfde; mensen die je echt kennen en die van je houden hebben hier begrip voor.
Wat kun je dan wel zeggen?
In plaats van continu ‘sorry’ te zeggen kun je uitleggen wat de reden is van je verdriet of waarom je een afspraak afzegt. Door uit te leggen wat je voelt zullen anderen uiteindelijk meer begrip voor je hebben. Wat uiteindelijk in je eigen voordeel werkt! Want als mensen je beter begrijpen, kunnen ze ook beter met je omgaan omdat ze weten wat er speelt en hoe jij je voelt. Dit is dus voor beide partijen erg fijn!
Aangeleerd gedrag
Het aanbieden van je excuus is iets wat je van jongs af aan al mee krijgt, dit is namelijk beleefd. En als je iets verkeerds doet, zeg je sorry. Maar ook bij emoties als verdriet wordt bijna altijd ‘sorry’ gezegd. Meestal om de ander niet in verlegenheid te brengen, om anderen niet op te zadelen met jouw problemen of omdat je niet in de belangstelling wil staan. We vinden het gênant om in het openbaar te huilen; er is geen controle meer over de situatie. Dus zeggen we maar sorry. Puur omdat dit ons zo geleerd is. (En omdat we niet weten wat we anders moeten zeggen..)
Terwijl het echt niet erg is om emotie te laten gaan, net zo goed als een lachbui mag een huilbui er ook zijn. Dit is niet fout, dit is niet slecht, dit is jouw emotie. En die mag er zijn.
Bewust wording
Zoals ik in het begin van dit bericht al schreef; ben ik ook iemand die vaak sorry zegt. Hier ben ik de laatste tijd meer op gaan letten om me bewust te worden hoe vaak ik sorry zeg. Dat was stiekem best veel.. haha. Maar dat is niet erg! Want dingen kunnen pas gaan veranderen als je er bewust van bent waar je de mist in gaat. Dus ik ben al erg dankbaar dat ik dat al bereikt heb; dan kan ik er ook echt iets mee doen. De komende tijd zal ik dus beter nadenken voor ik mijn excuus aanbied. Soms floept het er gewoon automatisch uit maar dat maakt me wel weer meteen bewust van het feit hoe gemakkelijk je sorry zegt om kleine dingen.
Als ik nu een minder goede dag heb maak ik dit bespreek baar. Meestal heb ik het er met mijn vriend over. Hij ziet vaak al aan me als ik niet zo’n goede dag heb maar wacht altijd tot ik zelf mijn verhaal ga doen en dat vind ik ook prima. Als ik ‘s morgens al merk dat ik emotioneel ben of veel pijn heb geef ik dit aan. Als ik later op de dag in eens in tranen uitbarst weet hij ook waarom en hoef ik me niet ongemakkelijk te voelen en mijn vriend hoeft geen vragen te stellen. Hierdoor voel ik me minder opgelaten en mijn vriend net zo goed. Op deze manier is het voor ons beide gemakkelijker om met de situatie om te gaan. Win, win!
En, herkenbaar?
Als je jezelf in mijn verhaal herkend raad ik je aan om er op te gaan letten hoe vaak en waarom je nou eigenlijk sorry zegt. Je zult inzien dat dit lang niet altijd nodig is. Bewustwording is het begin naar verandering. Als je weet waar je valkuil zit kun je hier aan gaan werken; dus als jij weet op welke momenten je onterecht je excuus aanbied weet je ook precies waar jouw leerproces nu ligt!
Het uitleggen van je gevoel zal niet altijd gemakkelijk zijn; maar uiteindelijk brengt 1x uitleggen je al verder dan 50x sorry.
Dus, wanneer ga jij hier verandering in brengen?
