28 november 2016 heb ik ‘m alweer 3 jaar; de tatoeage op mijn pols. De tattoo heb ik gauw genoeg laten zetten na dat ik de diagnose fibromyalgie kreeg (oktober 2013). Dit is voor mij een stukje verwerking geweest en het helpt me nog iedere dag.
Ik had er heel veel moeite mee dat ik te horen kreeg dat mijn klachten chronisch zijn, dus hier wilde ik iets mee doen. Na lang denken kwam ik op het idee om een tatoeage te laten zetten, iets positiefs wat me blijvend kan helpen.
Let it be – Het verhaal achter de tatoeage op mijn pols
De diagnose fibromyalgie kreeg ik tijdens mijn revalidatie traject bij Blixembosch (Eindhoven). Op 28 november 2013 was ik ‘s morgens bij Blixembosch geweest voor mijn revalidatie programma.
Deze dagdelen vond ik altijd erg zwaar, naast de twee afspraken die er per dagdeel gepland stonden (fysio, ergotherapie, psycholoog en maatschappelijk werk – dat wisselde elkaar af. Ik zag maximaal 2 therapeuten per dagdeel), moest ik ook nog 2x per week conditie training doen.
Na mijn programma was ik meestal ook erg moe en was ik blij als ik weer in de bus terug naar huis zat, zodat ik de rest van de dag kon slapen.
Toch besloot ik dat op die bewuste maandag niet te doen.
Niet naar huis, maar naar de tattoo shop
Ondanks dat ik erg moe was van mijn revalidatie programma, besloot ik op Eindhoven station om niet naar huis te gaan. In plaats daarvan ging ik langs de tattoo shop, om even te informeren over de prijs en wanneer ik de tatoeage zou kunnen laten zetten.
Vanaf dat moment had ik klamme handen, een verhoogde hartslag en buikpijn. Zenuwen dus. Hoe graag ik het ook wilde, ik vond het méga spannend.
Ik had er lang over na gedacht
Al langer was ik bezig met het feit dat ik een tatoeage wilde. Iets met waarde, een positieve tekst, iets wat me kan helpen op de momenten dat ik er even doorheen zit. Een ‘reminder’ dat het goed komt.
“Let it be” – De tekst uit het gelijknamige nummer van the Beatles. Dit nummer heeft altijd veel waarde gehad voor mijn beste vriendin en mij. ‘Let it be’ kort maar krachtig.
Ik wilde het eigenlijk laten zetten op een plek waar hij niet in het zicht was. Maar mijn moeder vond dat ik hem juist op een plek moest laten zetten waar ik het zelf goed zou kunnen zien, zodat ik er veel aan wordt herinnerd. Hier had ze natuurlijk wel een punt.
Met trillende handen de tattoo shop in
Het was net middag toen ik de tattoo shop binnen liep. Ik liep naar de balie en een jongen man, vol met tattoo’s en piercings vroeg of hij me kon helpen.
Daar stond ik dan, met m’n klamme tril handjes, haha. Ik zei dat ik graag een tattoo wilde laten zetten en liet een voorbeeld zien die ik op mijn telefoon had staan. We hebben even gepraat over hoe ik de tekst zou willen, waar en hoe groot. Daarna hebben we een prijs afgesproken. ‘Nu nog een afspraak maken’, dacht ik.
De jongeman keek op de klok en zei enthousiast: “Over een half uurtje heb ik tijd voor je! Dan staat hij vandaag nog!”
*slik* Oeii, daar had ik niet op gerekend..
“Uhh, ja, oké”, kreeg ik er met moeite uit. De tatoeëerder keek me aan en hij vroeg me hoe lang ik dit al wilde, en als ik het toch zo graag wilde, waarom zou ik dan wachten? Tja, daar had die beste man wel gelijk in.
Even m’n bestie bellen..
In dat half uur dat ik moest wachten heb ik meteen mijn beste vriendin gebeld om te melden dat ik over een half uur mijn tattoo zou laten zetten! Ze klonk net zo verbaasd als ik, maar ze vond het leuk voor me.
Terwijl ik aan het bellen was had ik een berichtje van mijn moeder ontvangen, met de vraag ‘hoe laat ik thuis zou zijn’. Ik stuurde terug dat ik dat niet wist omdat ik mijn tattoo ging laten zetten. Ze reageerde enthousiast en wenste me succes.
Die 30 minuten leken úren
Om 13.00 uur was ik aan de beurt. Oh, wat was ik gespannen zeg. De tatoeëerder die mijn tattoo zetten praatte alleen maar Engels. Maar door de zenuwen kreeg ik geen Engels woord meer uit mijn keel.
Beetje ongemakkelijk was het wel, haha. Gelukkig zat daarnaast een tatoeëerder te schetsen die ondertussen als tolk speelde zodat we toch gesprekken konden voeren.
Zenuwen en tranen van blijdschap
Toen ik eenmaal het voorbeeld van de tatoeage op mijn pols zag staan begon mijn hart alleen maar sneller te kloppen. Ik wilde dit zó graag, en het voorbeeld zag er super mooi uit, maar ik vond het best eng.
Vanaf het moment dat hij begon te tatoeëren ben ik vooral met mijn ademhaling bezig geweest maar shit was was het pijnlijk. Gelukkig stond ie na 20 minuten, dus mag ik absoluut niet klagen. En toen ‘ie eenmaal stond, was ik de pijn allang weer vergeten.
Ik kreeg tranen in mijn ogen van blijdschap. Wauw, wat een plaatje!
Dagelijks profijt
Geen dag heb ik spijt gehad van mijn tatoeage, het helpt me nog dagelijks en zorgt met regelmaat voor een ‘oh ja’ momentje. Vooral op momenten dat ik weer te druk bezig ben met van alles en me bezig houd met dingen die eigenlijk niet belangrijk zijn.
Soms stoot ik me, of verbrand ik me tijdens het koken rond de plaats waar mijn tattoo staat, als schrik reactie kijk ik meteen naar de plaats waar het pijn doet. Als ik op dat moment de tekst ‘Let it be’ zie staan besef ik dat ik even een stapje terug moet doen. Dat ik de dingen waar ik me druk om maak moet laten zoals ze zijn.
De tattoo is ook een stukje verwerking van fibromyalgie, het heeft er voor gezorgd dat ik er beter mee om kan gaan. Want het is zoals het is, dus kan ik er maar beter het beste van maken.
“Let it be”
Mocht je het nummer nou niet kennen (wat ik me niet kan voorstellen), beluister het dan via YouTube: The Beatles – Let It Be
Wat is jouw manier van verwerken? Ik ben er erg benieuwd naar! Laat een reactie achter!
Begrijp hoe het acceptatieproces in elkaar steekt!
In dit gratis eBook leer je precies hoe de 6 fases van acceptatie eruit zien zodat jij het acceptatieproces leert begrijpen en daardoor méér grip krijgt op acceptatie.
wat eet je voor diner dat gedeelte mis ik in het e boek voeding
Hoi! Er zullen op korte termijn recepten op mijn website komen voor het diner :). Dit eBook is voornamelijk bedoeld voor het informatieve gedeelte.