De afgelopen weken en komende weken moet ik extra werken, in plaats van 21 uur werk ik nu 28 uur. Dit omdat er weinig bezetting is in verband met vakanties en zieken. Voor mij een extra dag die ik moet inleveren, om paraat te staan op het werk. Het kost me veel energie, eigenlijk té veel. Maar over 2 weken heb ik 2 weken vakantie, dus even door bikkelen.
Afgelopen donderdag moest ik ook extra werken, maar gelukkig hoefde ik alleen de ochtend te werken. Lekker een middagje voor mezelf.
Dacht ik ;).
“Mindervaliden” – Een erg pijnlijk confrontatie in de trein
Donderdag middag was ik rond kwart voor één thuis en heb ik samen met mijn vriend geluncht, daarna vroeg hij me of ik even mee naar Tilburg wilde gaan. (Dat is vanuit ons met de trein 40 minuten en met de auto 50 minuten).
Shit, ik moest even schakelen. Enerzijds is het natuurlijk erg gezellig om samen even weg te gaan, maar anderzijds ben ik dan wel mijn vrije middag kwijt. En hier keek ik behoorlijk naar uit.
Omdat ik soms moeite heb met het plots veranderen van mijn plannen besloot ik om mee te gaan. Omdat ik wil leren om hier gemakkelijker mee om te kunnen gaan. En ach, het zou een gezellige middag worden.
Auto of trein
Ik reis sinds ik mijn rijbewijs heb nog maar zelden met het openbaar vervoer. Ik vind het oncomfortabel en ben niet graag afhankelijk. Door mijn hooggevoeligheid kost het me veel energie om in een ruimte te zijn met veel mensen. Daarnaast vind ik het lichamelijk erg zwaar, lang zitten (of met een beetje pech, staan) zorgt voor pijnklachten.
Als ik met de auto ga kan ik zelf bepalen of ik stop onderweg en als ik wil gaan kan ik ook meteen gaan. Maar gezien de tijd leek het ons niet slim om met de auto te gaan, gezien de kans groot was dat we dan op de terugweg in de file terecht zouden komen.
We besloten om met de trein te gaan, ik bestelde een treinkaartje en we maakte ons klaar om te gaan.
De heenreis
Op de heenreis hadden we gelukkig een zitplaats, wel met airco maar gelukkig was ik hier op voorbereid en had ik een sjaaltje meegenomen, zodat mijn spieren niet zo’n optater zouden krijgen. De treinreis was ongeveer 2x 20 minuten. De overstap gaf me de mogelijkheid om wat te bewegen, dat maakt het al wat draaglijker. Ook na de overstap hadden we een zitplaats, wel bij de in/uitgang maar ik was al blij dat we de mogelijkheid hadden om te zitten.
We zijn een paar uur in de stad geweest, het was erg warm en ik had wel genoeg van het lopen dus besloten we weer naar het station te gaan, om de trein naar huis te pakken. Nadat we wat gegeten hadden zijn we naar het perron gelopen waar de trein zou komen die wij moesten hebben.
Drukte op het perron
De trein had 5 minuten vertraging en op het perron werd het steeds drukker. (Heel even was ik best bang, want ik zag een man met een politiehond op het station en ik had medicinale cannabis op zak.. Oeps. Maar hij draaide een aantal meter voor ons alweer om, gelukkig.)
Toen de trein er eenmaal was liep iedereen op het perron als hyena’s op de trein af. Deze zat al aardig vol en ik vreesde voor een zitplaats. We moesten staan, in een benauwde kleine ruimte met te veel mensen. Balen..
Mijn vriend zei nog als het niet ging dat we wel 1e klas zouden gaan zitten, daar was nog plaats om te zitten. Maar ik heb geen zin in moeilijkheden dus besloot ik te blijven staan. Op dat moment viel mijn oog op een informatie bordje in de trein, er stond iets van; niet iedere handicap is zichtbaar, sta op voor mindervaliden.
“Mindervaliden..”
Het zette me best wel aan het denken, het stond aangeduid met een rolstoel icoon. Hetgeen waar ik ook aan denk bij “mindervaliden”. Maar eigenlijk besefte ik dat ik ook onder de term mindervaliden viel. Ik wilde het liefste iemand vragen of ik zou mogen zitten, want ik had behoorlijke pijn in mijn onderrug. Maar in een overvolle trein wil iedereen zitten. En ik voelde me niets meer dan een ander.
Ik zou kunnen vragen of ik zou mogen zitten van wegen rugklachten maar op de een of andere manier voelde dit enorm klote. Ik kon het niet opbrengen.
Liever een gebroken been
Daar stond ik, een jonge meid zomers gekleed in een hotpants, hemdje en sneakers. Zoals de meeste van mijn leeftijd. Soms zou ik willen dat ik m’n been had gebroken of zo. Dan zou ik niet eens iets hoeven vragen of ik ergens kon zitten, dan zouden mensen gewoon plaats voor me maken.
Maar ik stond daar net zoals iedereen, alleen deed mijn lichaam, voornamelijk mijn onderrug, veel pijn en twijfelde ik of ik wel de juiste keuze had gemaakt om met mijn vriend mee te gaan. Maar goed, we hadden het gezellig gehad dus ik had de goede keuze gemaakt. Alleen was het vervelend dat we niet de mogelijkheid hadden om te zitten. Gelukkig waren we met z’n tweeën dus ik had wel wat afleiding. Maar de pijn was niet te negeren.
Het was behoorlijk confronterend
Het bordje in de trein bleef mijn aandacht trekken, ik heb mezelf nooit als “mindervaliden” gezien, en misschien was het ook veel te confronterend op dat moment. In mijn hoofd bleef ik bedenken hoe ik iemand zou kunnen vragen of ik op zijn of haar plek zou mogen zitten, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Daar gingen m’n lepels.
Na ruim 20 minuten staan waren we op het station waar we moesten overstappen. Met een lekkere cappuccino van de kiosk hebben we in de zon op de trein gewacht. Zittend, gelukkig.
In de trein naar huis hadden we gelukkig weer een zitplaats kunnen scoren. Dit deed m’n lijf goed.
Acceptatieproces
Toch bleef het bordje over mindervaliden in m’n hoofd zitten. Het feit dat ik niet het lef heb om aan iemand te vragen of ik mag zitten heeft waarschijnlijk te maken met mijn acceptatie proces. Ik kan er mee dealen dat ik fibromyalgie heb, maar mindervaliden klinkt voor mij erger dan dat..
Er zal echt wel een tijd komen dat ik op zo’n moment iemand aan durf te spreken, maar door het woord mindervaliden werd ik toch weer even enorm geconfronteerd met het feit dat ik chronisch ziek ben. En soms doet dat best wel pijn.
Op zo’n zou ik mezelf het liefst een schop onder m’n kont geven en gewoon die stap zetten. Maar zo ver ben ik nog niet. Dat heeft tijd nodig en dat is oké.
Voor nu ga ik in het vervolg rekening houden met de reistijden om mogelijke drukte te vermijden. Weer een leerpuntje voor de volgende keer. De rest komt daarna wel weer..
Hoe ga jij om met confrontaties? Laat het weten onder dit bericht!
Begrijp hoe het acceptatieproces in elkaar steekt!
In dit gratis eBook leer je precies hoe de 6 fases van acceptatie eruit zien zodat jij het acceptatieproces leert begrijpen en daardoor méér grip krijgt op acceptatie.