Vrijwel iedereen die de diagnose fibromyalgie krijgt, komt uiteindelijk (tijdelijk) terecht in de slachtofferrol. Niet gek ook en niets mis mee; dit is onderdeel van het acceptatieproces en hoort erbij. De slachtofferrol heb je zelfs nodig om uiteindelijk weer verder te komen. Toch kan het prettig zijn om je hiervan bewust te zijn om er ook echt iets mee te doen. Want erin blijven hangen, gaat je absoluut niet verder helpen.
Deze blog kan confronterend zijn, maar geloof me als ik zeg dat ik je enkel wil helpen met bewustwording.
In de slachtofferrol door fibromyalgie: hoe ga je er mee om?
Ik heb ook lang in de slachtofferrol gezeten toen de pijnklachten begonnen.
- Ik zat volledig in de ontkenning: “ik ben niet ziek, dat kán niet!!”
- Ik bood voornamelijk weerstand: “ik blijf lekker toch doen wat ik wil, ik ga geen rekening houden met mijn lichaam!”
- Ik was boos, gefrustreerd en verdrietig: “Waarom ik?!”
- En daarnaast was op zoek naar iets of iemand die me beter kon maken. Want die moest er zijn, ik wist het zeker.
Ik voelde me zielig, onbegrepen, boos en machteloos en kon niet begrijpen dat mij was overkomen fibromyalgie te hebben. Ik piekerde me suf over mijn toekomst en weigerde mijn huidige manier van doen en laten op te geven.
Maar of dit me ook echt verder bracht? Nee, niet echt. Achteraf gezien maakte dit het allemaal alleen maar moeilijker.
Waarom komen we in de slachtofferrol?
Het krijgen van een diagnose is niet niks. Je hebt een stuk van je gezondheid moeten inleveren, je bent het kwijt en dat is een heel moeilijk besef. De fases van slachtoffer naar erkenning komen overeen met het rouwproces als een dierbare is overleden.
Het ís in principe ook een rouwproces. Je hebt te horen gekregen dat je ziek bent en misschien niet meer beter wordt. Dat is niet niks en het is logisch dat dit onwijs veel impact maakt op je leven. Het is logisch dat je in de weerstand schiet, dat je boos bent, dat je vecht tegen je ziekte of aandoening.
Het is logisch en het is nodig. Want juist door deze fases door te gaan, zul je uiteindelijk uitkomen bij erkenning en zingeving. Het is dus ook prima om tijdelijk in de slachtofferrol te zitten, dit is part of the process.
Blijven hangen in de slachtofferrol
Nogmaals: de slachtofferrol is dus niet per se iets negatiefs. Tenzij je er te lang in blijft hangen en gebruik maakt van de situatie. Want: de slachtofferrol kan ook heel prettig zijn.
Anderen leggen hun aandacht op jou en bevestigen jouw pijn en verdriet:
‘Het is ook lastig’, ‘je mag verdrietig zijn’, ‘let jij maar goed op jezelf, wij doen de rest wel’. Daarnaast heb je minder verantwoordelijkheden omdat mensen begrijpen dat je daar nu niet toe in staat bent.
Dit kan zo prettig aanvoelen, dat je onbewust blijft hangen in de slachtofferrol.
Echter zullen anderen uiteindelijk weer dingen van je gaan verwachten. Net zoals wanneer iemand is overleden. Dan wordt er ook verwacht dat je er na een tijd weer bovenop komt en de draad weer oppakt (en terecht ook, dit is ook voor jezelf het beste).
Het kan zo zijn dat dit voor jou een trigger is om nog aanhankelijker te worden, om te willen laten zien dat jij dit écht nog niet kunt.
Je verschuilt je op zo’n moment achter je aandoening en zakt weg in de slachtofferrol. Dit is een neerwaartse spiraal die jou niet veel meer gaat opleveren dan een heleboel ellende.
Het is belangrijk dat je op den duur realiseert dat je de draad weer op kunt pakken. Dat je regie neemt over jouw leven en ondanks je aandoening, wel weer verantwoordelijkheden op je neemt.
Dat wil niet zeggen dat je nooit meer verdrietig of boos mag zijn. Dat je nooit meer weerstand zult ervaren of nooit meer een machteloos gevoel hebt. Absoluut niet. Maar het wil wél zeggen dat jij zoetjes aan jouw leven weer vorm gaat geven. Op een manier die nu bij jou past. En dat doe je puur en alleen voor jezelf.
Is de slachtofferrol herkenbaar?
Misschien is dit pijnlijk herkenbaar voor je. Dat is oké; bewustwording is een mooie eerste stap om over te gaan op verandering. Want nogmaals: blijven hangen in de slachtofferrol gebeurt vaak onbewust.
Dit artikel is dus absoluut geen aanval op jou. Maar een manier om jou inzicht te geven en bewust te laten worden van de situatie en wat voor negatief effect dit op je heeft.
Daarnaast is het belangrijk om mee te geven dat het acceptatieproces voor iedereen anders loopt. De een is er na een jaar al doorheen terwijl dit bij de ander drie jaar duurt. Het is afhankelijk van meerdere factoren, zoals: karakter, hoe de omgeving reageert, hoe makkelijk je hulp aanvaard en je mindset.
Iemand die van nature al positief en optimistisch is zal makkelijker door dit proces gaan dan iemand die erg negatief is. En iemand die makkelijk hulp aanvaard zal ook minder moeite hebben met het feit dat anderen dingen overnemen dan iemand die het wél moeilijk vind als anderen hulp bieden.
Het belangrijkste is dat jij je bewust bent van waar je staat. En als je bovenstaande tekst herkent, kan het heel gunstig zijn om eens goed naar jezelf te kijken en dingen aan te pakken – als je dat wilt.
Je moet natuurlijk niets.
Het is een logisch proces
Zoals ik in het begin van de blog schreef: ook ik heb lange tijd in de slachtofferrol gezeten. Maar doordat ik realiseerde dat ík degene ben die het beste van mijn leven moet maken, is er zoetjes aan het één en ander veranderd. Ik heb leren leven met fibromyalgie, leerde denken in oplossingen en mogelijkheden en ging werken aan mijn mindset.
Ik nam de verantwoording en regie over mijn leven, ging een ‘nieuwe standaard’ creëeren en leerde opnieuw om te leven in plaats van geleefd te worden. In plaats van met haat, leerde ik mijn lichaam met liefde behandelen. Ik leerde goed voor mezelf zorgen en grenzen aan te geven.
Dit proces duurde jaren. Maar uiteindelijk is alle moeite en energie die ik erin heb gestoken het meer dan waard geweest.
Begrijp het acceptatieproces
In de slachtofferrol kruipen is onderdeel van het acceptatieproces: het hoort erbij. Begrijpen hoe het acceptatieproces in elkaar steekt is heel fijn omdat je hiermee jezelf ook beter gaat begrijpen.
Speciaal voor jou heb ik een eBook geschreven die je gratis kunt aanvragen waarin ik je alles uitleg over het acceptatieproces. Vraag GRATIS De 6 Fases van Acceptatie Uitgelegd aan!
Ik ben benieuwd of deze blog herkenbaar voor je is en wat jou geholpen heeft om uit de slachtofferrol te komen, leuk als je het met me deelt!
Lees nog even verder
Begrijp hoe het acceptatieproces in elkaar steekt!
In dit gratis eBook leer je precies hoe de 6 fases van acceptatie eruit zien zodat jij het acceptatieproces leert begrijpen en daardoor méér grip krijgt op acceptatie.
Ik heb ook last van fibromyalgie,en snap er soms niets van.
Twee jaar ziek en allerlei onderzoeken gehad, maar alles was goed.
Op een gegeven moment zei mijn fysio therapeut dat het weleens fibromyalgie kon zijn. Want het was heel pijnlijk die massage.Nu moet ik ermee leren leven.Is moeilijk.Ben een positief ingesteld mens ,maar zit samen met mijn man ook wel in een dip en zijn samen verdrietig. Ik heb een goede huisarts.
Mijn man belt mij waar ik kan,ik noem hem mijn mantelzorger,maar wat ik doen kan doe ik zelf, anders voel ik mij zo nutteloos.
Ik ben wel veranderd,zet mijn ziekte op de voorgrond,ik bedoel ze moeten meer rekening met mij houden ,daar ik eerst altijd met een ander rekening hield.
Zo een heel verhaal. Groetjes Wina.
Voor een stuk is dit goed geschreven maar 1 ding klopt totaal niet. Ik heb ook al 8 jaar fibro en cvs en ik vind dit een verschrikkelijke ziekte. Maar ik heb hier nooit misbruik van gemaakt. Ik ben alleen en woon alleen en trek op elk gebied mijne plan. Ik durf zelfs niet tegen mij vrienden en vriendinnen zelfs mijn familie vertellen dat ik deze ziekte heb. Ik bijt liever mijn tong af dan ooit nog maar hulp te vragen van eender welke kant dus deze slachtofferrol is helemaal ni zalig. En het feit dat we hier niet aan doodgaan vind ik nog het ergste omdat ik dan zelf mijn euthanasie zal moete plannen. En geloof mij : ik zal dit pas aan vrienden en familie verkondigen als alles geregeld is.
Dus er bestaan ook mensen met fibro die geen gebruik maken van andere.
Het is ook voor iedereen anders, wat ik omschrijf is iets wat voor kán komen 🙂