Eind juni 2016 heb ik samen met mijn zus, Christel een fotoshoot gehad. Dit had ik van haar cadeau gekregen omdat we in november 2014 dezelfde tatoeage hebben laten zetten en dit wilde we graag laten vastleggen, omdat we er beide maar al te trots op zijn! Er gaat wel een heel verhaal aan vooraf, want we hebben lang niet altijd zo’n goede band gehad. Maar toch is die nu beter dan ooit.
Waarom mijn zus en ik dezelfde tatoeage hebben
De band met mijn zus
Christel is mijn enige zus en is 2 jaar ouder dan ik ben. Christel en ik zijn enorm verschillend. Door al die verschillen hebben we elkaar nooit echt begrepen. We hebben een tijdje een hechte band gehad, dit was denk ik vanaf mijn 12e. Maar toen ook ik een paar jaar later in de pubertijd kwam en Christel en ik een totaal andere kijk naar de wereld hadden was er tussen ons voornamelijk ruzie. We konden elkaar niet zien of luchten. Één blik kon genoeg zijn voor een schreeuwende ruzie.
We hadden wel momenten dat het goed ging en we gingen nog wel ooit samen naar een festival, maar onze relatie was maar wankel. Er hoefde niet veel te gebeuren of we keken elkaar niet meer aan. Na zo’n festival was het dan ook weer even klaar.
De wens van mijn moeder
Mijn ouders hadden heel veel moeite met de situatie tussen Christel en mij. Toen ik in 2014 aan mijn moeder vroeg wat ze voor Moederdag wilde, was haar antwoord dat ze zo graag zou willen dat Christel en ik het weer leuk kunnen hebben samen. Want ze vond het verschrikkelijk hoe het tussen ons ging. We gingen nog wel ooit met z’n 4en weg, maar dit was niet altijd even gezellig. Ook in huis hing er vaak spanning tussen ons.
En ook al spraken Christel en ik het niet uit, we miste elkaar. Maar we wisten niet hoe we met elkaar om moesten gaan.
Wandeling van een uur
Rond het eind van de zomer in 2014 heb ik Christel ‘s morgens gevraagd of ze mee ging wandelen met Benji, ons hondje. Omdat ik met haar wilde praten. Het duurde wel even voordat ik de stap werkelijk gezet had om haar te vragen, mijn hart ging tekeer. Ik was erg bang dat ze niet wilde, wat ik overigens ook echt verwacht had, maar ze ging mee.
Het was erg ongemakkelijk, voor ons beide. Maar uiteindelijk kwam het gesprek op gang, we hebben beide ons verhaal gedaan en geluisterd naar wat de ander wilde vertellen. We waren allebei verbaasd over elkaars verhaal, want de conclusie uit alles was dat we elkaar al die jaren verkeerd begrepen hadden.
We hebben situaties aan elkaar uitgelegd, waaruit bleek dat er enorme ruzies zijn ontstaan door onbegrip. Omdat we ons zo aan elkaar ergerde werd elk ding als kwaad gezien, terwijl lang niet alles verkeerd bedoeld was.
Er ging voor ons beide een wereld open. We hebben een uur lang gewandeld en dat was ook lang genoeg geweest, we hadden alles al uitgesproken. Wat een opluchting was dat zeg! Stiekem moesten we er ook wel om lachen, dat we elkaar al die tijd verkeerd hadden begrepen. We hadden afspraken gemaakt om dingen aan elkaar uit te leggen en te blijven praten als er wat zou zijn. We spraken af om 1x per maand iets te gaan doen samen, om het contact echt te onderhouden.
Gewoon goed
Toen wij thuis kwamen was mama ook thuis, we vertelde dat we alles hadden uitgesproken en ze begon te huilen van geluk.
Met dat ene gesprek was eigenlijk alles opgelost. In het begin hadden we beide nog de angst dat het weer mis zou gaan en was het nog een beetje onwennig. Maar al gauw merkte we beiden dat dat nergens voor nodig was, het was gewoon goed.
Sinds die dag gaan we weer als vriendinnen door het leven en is er nooit meer echt ruzie geweest. Natuurlijk zijn we het alsnog niet altijd met elkaar eens, maar we accepteren elkaar en kunnen met elkaar in gesprek. Waardoor we ruzie kunnen voorkomen. Ook de afspraken die we maakte tijdens de wandeling zijn eigenlijk niet nodig geweest.
Dezelfde tatoeage
Een tijd daarna droomde ik ‘s nachts dat Christel en ik dezelfde tatoeage hadden laten zetten. Dit vertelde ik ‘s morgens aan Christel en eigenlijk vonden we het beide ook niet zo’n slecht idee. We gingen nadenken over wat we wilde en ik kwam uit bij een pijl, de betekenis hiervan past precies bij de situatie van mijn zus en mij:
Een pijl kan alleen worden afgeschoten door het naar achter te trekken. Als het leven je omlaag haalt met moeilijkheden, betekent dit dat je word je gelanceerd in iets mooiers. Blijf gefocust en ga door.
Christel en ik hebben een vervelende periode doorgemaakt met veel ruzies maar uiteindelijk is onze band beter dan ooit.
En dáárom hebben wij dezelfde tatoeage.
Het eind resultaat van de fotoshoot
Deze foto’s zijn gemaakt door Angelien Rijpers.
Begrijp hoe het acceptatieproces in elkaar steekt!
In dit gratis eBook leer je precies hoe de 6 fases van acceptatie eruit zien zodat jij het acceptatieproces leert begrijpen en daardoor méér grip krijgt op acceptatie.
Super leuk blog!
Was ook een erg leuke fotoshoot met jullie!
goed gedaan dames, groetjes van jullie buurvrouw 🙂
Hoe mooi,
Zo had ik er inderdaad nog niet bij stilgestaan.
Ik ben mama van 2 Leuke kids, een meisje van 21 en een jongen van 18.
En ik vind het rot, ellendig, oerstom dat ik de laatste jaren zo sterk achteruit ben gegaan.
Ik vind het voor mezelf nog steeds moeilijk te aanvaarden, laat staan naar hen toe.
Het is inderdaad zo, je kan niet telkens herhalen, ja sorry ik heb pijn, dat weten ze, en klagen altijd wil ik ook niet.
Ik heb vol ontroering jullie verhaal zitten lezen, heb zelf een traject gevolgd van revalidatie, maar dat stond toen in zijn kinderschoenen, en heeft voor niemand van de hele groep echt iets uitgehaald.
In België is er dan ook veel minder rond dan in Nederland heb ik al meermaals gehoord en je weet niet bij wie je best terecht kan.
Al was het bij jullie vast ook een hele zoektocht om bij de juiste persoon terecht te komen.
Als jullie blijven schrijven, volg ik het net als vast voor velen, graag verder mee op
En vooral, Geniet van de leuke momenten samen.
Leuk ideetje die tatoeage, ferm gedaan, ook de fotoschoot, leuk
Sofie